Stelling: Verschil man/vrouw patiënt in omgaan met ME/CVS

Bericht door **Zuiderzon** » 30 nov 2008, 15:44

Stelling ingestuurd door verlorengezondheidman:

"Zowel mannelijke als vrouwelijke ME/CVS-ers gaan op dezefde wijze met de ziekte om"

Eens of oneens of geen mening en beargumenteer uw keuze a.u.b.!

sassy · Bericht door **sassy** » 30 nov 2008, 17:10

niet eens

ik denk dat mannen en vrouwen dr allebei anders mee omgaan.
omdat mannen niet zo met hun gevoelens te koop lopen en het meer voor zich houden en zich misschien ook wel meer schamen dan vrouwen

Amaike · Bericht door **Amaike** » 30 nov 2008, 18:28

niet eens

ik denk dat het niets met geslacht te maken heeft hoe je er mee om gaat, maar met je karakter.

truus73 · Bericht door **truus73** » 30 nov 2008, 20:35

@Amaike dat vind ik een hele goede opmerking van je.
Ik heb er over zitten nadenken en ik zou het niet weten, ik ken geen mannen met ME.
Maar je kon wel eens gelijk hebben.

annac · Bericht door **annac** » 30 nov 2008, 22:58

Mannen met ME worden er wel empathischer van, heb ik gemerkt! Als ze dat tevoren tenminste nog niet al behoorlijk waren.

Echter, of erg hoekige/macho mannen ME krijgen? Die zijn generaliserend ws superassertief en minder geneigd over grenzen te gaan/cq door te gaan als ze ziek zijn met ontstekingen enzo. Nu psychologiseer ik misschien flink, maar door met ontstekingen door te lopen kan de fysieke weerstand nl breken, met als gevolg: kapot immuun-systeem, ofwel immuun-knop in de verkeerde stand. Zie die maar weer terug te zetten.

(Dat is de grote vraag, maar denk dat DML met zijn therapie daarmee aardig op weg is.)

Trouwens: het feminisme propageerde dan wel gelijkwaardigheid van man en vrouw, maar de bouw, geschiedenis (mannen als jagers, grotere risiconemers, vrouwen als nestblijvers, land bewerkenden) en interesses ed. zijn toch wel behoorlijk uiteenlopend en deed hen toch tot nogal andere wezens, verschillend van elkaar ontwikkelen. Wat voor karakter je ook hebt.

Maar ja, gelijkheid of gelijkwaardigheid zijn dan ook wezenlijk andere grootheden.

(Niet eens dus!)

verlorengezondheidman

@Amaike; ben het wel met je eens,
@Sassy ook met jou ben ik het eens..

Oneens luidt mijn keuze, inmiddells heeft de ziekte mij helaas gevormd en herken ik mij soms niet meer terug hoe ik was voor de ziekte. Ben wel oppervlakkiger geworden daar waar ik vroeger spontaner zou zijn, dit kost echter teveel energie en die heb ik niet of nauwelijks meer.

sassy · Bericht door **sassy** » 01 dec 2008, 04:10

mannen hebben dan ook een vast gebied in hun hersenen waar emotie zit en vrouwen niet daarom kunnen mannen hun gevoel makkelijker uitschakellen ik denk ook datze dr deels daarom moeilijker mee omgaan

Eressea · Bericht door **Eressea** » 01 dec 2008, 15:49

annac schreef:Echter, of erg hoekige/macho mannen ME krijgen? Die zijn generaliserend ws superassertief en minder geneigd over grenzen te gaan/cq door te gaan als ze ziek zijn met ontstekingen enzo.

Ja, die krijgen het ook, die gaan alleen niet op zulke fora zitten

Ik ken er een paar, die echt super macho waren, en nu met alle macht nog steeds proberen om naar de sportschool te gaan... wat dat betreft gaan ze wel over grenzen heen om vooral maar niet te laten zien dat er iets mankeert...

Jewannes · Bericht door **Jewannes** » 01 dec 2008, 16:47

Net als Annac denk ik dat empatisch vermogen er een rol bij speelt.
Iets waarvoor in typische "mannenberoepen" (zoals dat heet) weinig ruimte is.

verlorengezondheidman

@Eressea; Ben het weer met je eens.
Aangezien ik voor de ME/CVS een zeer fanatiek sporter was 5 tot 6 keer per week jaar in jaar uit intensief en lang sporten en een gezonde voeding spreek ik uit ervaring.
Nu worden mijn tekortkomingen door mijn omgeving uitgelegd als "luiheid, desinteresse en/of onwil of een combinatie hiervan"

Chris · Bericht door **Chris** » 03 dec 2008, 14:28

Leuke stelling. Ik geloof dat mannen en vrouwen er anders mee omgaan.

Ik heb altijd de behoefte gehad erover te praten, maar altijd klinisch en afstandelijk, of dat ik het over een ander heb.

In het begin van mijn ziekte kreeg ik de opmerking minder empathisch te zijn als ervoor. En dat klopt ook. Ik kan op hele ernstige gebeurtenissen reageren door me af te sluiten. Dat is natuurlijk niet van de ene op de andere dag gebeurd, dat is in de loop van tijd zo gegroeid. Zelf heb ik er als verklaring voor dat emoties, en of dat nu blije of kwade dingen zijn, enorm veel energie kosten in zeer korte tijd. Als ik dat blokkeer en daarna gedoseerd toelaat kan ik er beter mee omgaan, ik noem het zelfbescherming. De omgeving denkt daar anders over.

Waarom ik vind dat mannen er anders mee omgaan dan vrouwen. Ik heb in aug. en okt. 10 dagen met een orientatiegroep meegedraaid. Dit gaat uit van de Eikenboom te Zeist, een psychosomatisch centrum. De vrouwen waren hier in de meerderheid. De ziektes waren verschillend maar de klachten gelijk, pijn en vermoeidheid. Tijdens deze sessies komt er iedere keer een ander onderwerp aan bod. Het valt me op dat vrouwen veel beter bij hun gevoel kunnen dan mannen, dit is natuurlijk niet zwart wit maar gemiddeld gezien. Ik heb daar als man veel van geleerd, waar ik aan de andere kant juist weer mee om moet leren gaan. Daarom heb ik me weer voor een vervolg aangemeld, omdat er dingen bij mij zijn gaan spelen waar ik nu wel het bestaan van weet maar niet mee om kan gaan.

verlorengezondheidman

In het begin van mijn ziekte kreeg ik de opmerking minder empathisch te zijn als ervoor. En dat klopt ook. Ik kan op hele ernstige gebeurtenissen reageren door me af te sluiten. Dat is natuurlijk niet van de ene op de andere dag gebeurd, dat is in de loop van tijd zo gegroeid. Zelf heb ik er als verklaring voor dat emoties, en of dat nu blije of kwade dingen zijn, enorm veel energie kosten in zeer korte tijd. Als ik dat blokkeer en daarna gedoseerd toelaat kan ik er beter mee omgaan, ik noem het zelfbescherming. De omgeving denkt daar anders over.

Mijn empathisch vermogen is na het ontstaan van ME/CVS merkbaar afgenomen, beperking van energieverlies en zelfbescherming spelen hier m.i. inderdaad een rol bij.
Ik heb geleerd om mijn emoties te beheersen en doceren, noem het human survival met ME/CVS onder de leden.
@Chris: dat de omgeving daar anders over denk is dan hun probleem, of is dat te kort door de bocht??
Mijn sarcasme is overigens duidelijk toegenomen sinds ik ME/CVS heb, of dat positief is betwijfel ik ten zeerste...

Chris · Bericht door **Chris** » 05 dec 2008, 10:21

Ik denk dat sarcasme of zelfspot op zich niet erg is, zolang het niet de overhand neemt.

Ik denk dat ik weet waar je op doelt. Ik ervaar het bij mij meer als verbittering. Dat is gegroeid, zo ben ik nooit geweest. Maar neem een hond met een goed karakter, verneder hem, straf hem voor goed gedrag en ik verzeker je dat hij vals wordt.

Ik heb soms heel erg moeite om de realiteit weer gemiddeld te krijgen, maar dat is eigenlijk ook wel logisch.

Eressea · Bericht door **Eressea** » 05 dec 2008, 11:57

dus we moeten toch met zn allen aan de CGT

Sarcasme, heerlijk! Vooral als de anderen het niet doorhebben

Mijn empathie is ook sterk afgenomen, al moet ik zeggen dat het het laatste jaar gelukkig weer wat is toegenomen, komt vermoed ik doordat ik nu een vriend heb die me neemt zoals ik ben, dat scheelt echt enorm voor mn zelfvertrouwen en maakt dat ik weer wat om me heen begint te kijken... Maar goed, jezelf afsluiten blijft een stuk makkelijker dan jezelf weer gaan openstellen...

Jewannes · Bericht door **Jewannes** » 05 dec 2008, 14:44

Hoewel ik de verbittering herken kan ik toch ook wel empathie opbrengen.
De verbittering ontstaat door onbegrip en miskenning. De empathie groeit ook door ervaring in eigen leed. Ik kan me vaak letterlijk invoelen in andermans leed.
Dat kan wellicht ook te maken hebben met hooggevoeligheid.

Door het gebrek aan energie word ik wel voorzichtiger om die empathie te tonen.
Sommige personen maken er namelijk misbruik van. Die zuigen je helemaal leeg.
Juist dan is het belangrijk om grenzen te stellen.

Het blijft dus schipperen en dat maakt het zo moeilijk. En dat kost ook energie .....