Goede psycholoog die CVS serieus neemt in Groningen?
Moderator: Moderators
Hoi Allemaal, ik kan het niet laten even te verduidelijken wat ik bedoel. Op het moment dat beter worden alleen het doel is maak je de invloed van ziekte groter. Ziekte neemt een grotere plaats in in je gedachten. Op het moment dat je kiest van ik wil weer voetballen ligt de aandacht daar. Ik en ook anderen merkten dat de enrgie meer gaat stromen en het uitrusten beter gaat als je de situatie op dit moment accepteert en iets kiest waar je graag aan denkt. Iedereen moet werken , vervelende klusjes doen maar ik lig hier en ik kan in gedachten voetballen. De mooiste wedstrijd die ik kan bedenken. Leef je helemaal in. Hopelijk is het wat verduidelijkt. Hartelijke groet van Henny
Hoi annac,
Als ik je verhalen lees, lijkt je zoon de ziekte te zien als iets wat van voorbijgaande aard is, en niet als deel van hemzelf. Niet als iets wat misschien wel altijd zal blijven.
Het lijkt alsof hij nog niet echt een rouwproces is doorgegaan, maar nog steeds aan het vechten (ontkennen?) is.
Je denkt nu misschien: Is daar iets mis mee dan?
Dat is moeilijk te verwoorden, maar ik zal je mijn verhaal vertellen.
Ik heb de eerste anderhalf jaar van mijn ziekte in een soort ontkenning geleefd.
Ik wilde absoluut geen contact met lotgenoten, want ik voelde het niet alsof ik tot de 'groep mensen met CVS' behoorde.
Die mensen waren zielig, en ik niet.
Nee, bij mij zou het elk moment over gaan.
En daarom was ik alleen maar aan het zoeken naar beterschap. Anders kon ik immers niet verder leven?
(En iedereen vond dat ik zo goed met mijn ziekte omging, en dat ik het zo goed kon verwoorden, en dat ik het zo goed accepteerde, en noem maar op, maar in werkelijkheid stond ik nog in de kinderschoenen.)
Beetje bij beetje ben ik echter door een proces gegaan.
Ik zag dat de CVS-patiënten in mijn omgeving ook in geen jaren beter werden.
Ik las wat een klein percentage van mensen met CVS daadwerkelijk verbeteren, volgens wetenschappelijk onderzoek.
Ik begon dagboeken te lezen van mensen met CVS (Dorrestein, Gyselinck, Van Reeuwijk).
Ik begon internet-forums voor mensen met CVS te bezoeken waar ik hun verhalen en zorgen las.
Langzaam besefte ik, dat ik niet anders was dan de andere CVS-patiënten.
Hun verhalen bleken zo herkenbaar.
Hun verhalen maakten me aan het huilen, maar huilen was goed.
Want nu kon ik eindelijk rouwen om het leven dat ik kwijt was geraakt.
Het leven dat misschien nooit meer terug zou komen.
Ik kon mijn huidige situatie gaan verwerken, i.p.v. mijn ellende te ontkennen en alleen maar gefocust te zijn op een toekomst waarin ik gezond zou zijn.
Toen ik min of meer klaar was met rouwen (en die rouw was een diep dal), zag ik in, dat ik mijn leven moest gaan invullen naar de nieuwe situatie. Naar het hier en nu.
Want als je voortdurend bezig bent met een toekomst, die misschien helemaal niet reëel is, en waar je door je beperkingen nog niet goed aan kan werken, dan raak je keer op keer gefrustreerd. En ben je feitelijk alleen maar aan het 'wachten' tot die rooskleurige toekomst eindelijk aanbreekt.
Ik ben me toen op enkele kleine dingen gaan toeleggen, waar ik in het hier en nu plezier aan beleef of voldoening uit haal, en die binnen mijn mogelijkheden lagen.
Niet met het oog op de toekomst dus, want die is onzeker.
Ik leef van dag tot dag, en ben inmiddels blij met wat ik allemaal nog wèl kan en heb.
Ik ben blij dat mijn lichamelijke toestand niet verslechterd is, maar gelijk gebleven.
Ik ben blij dat ik geen dodelijke ziekte heb, ik ben blij dat ik een fijn huis heb, en noem maar op.
Ik ben mijn ziekte gaan zien als een constante factor in mijn leven.
Zoals een been dat geamputeerd is.
Maar naast die constante factor, ben ik nog wel gewoon de oude Jazzie, die plezier kan hebben in kleine dingen, die gelukkig kan zijn.
Tot die tijd, als mensen mij vroegen: "Hoe gaat het?" Dan antwoordde ik vaak iets van: "Nou, ik ben nog steeds ziek". En dan had het gesprek direct een treurige toon, alsof Jazzie niets anders was dan ziek.
Maar vanaf een bepaalde dag heb ik besloten om voortaan anders antwoord te geven.
Als mensen nu vragen: "Hoe gaat het?" Dan antwoord ik bijvoorbeeld: "Goed hoor, ik heb sinds kort een snorscooter, dus nu ben ik een stuk mobieler."
Of: "Ja goed, ik ben sinds kort met klarinet-les begonnen en dat vind ik heel leuk."
In het begin reageerden mensen verbaasd: "Je zegt dat het goed gaat, betekent dat, dat je ziekte verminderd is?" Maar dan zei ik: "Nee, die ziekte is hetzelfde. Maar afgezien daarvan, kan het goed of slecht met me gaan. En momenteel gaat het goed."
Inmiddels weten de mensen om mij heen dus, dat de ziekte gewoon een constante factor is, waar ze eigenlijk niet meer steeds expliciet naar hoeven te vragen.
Aan iemand met een geamputeerd been vraag je immers ook niet elke keer: En, hoe gaat het nou met je been? Nog steeds hetzelfde?"
Voortaan gaat het weer gewoon om Jazzie als persoon, die net als ieder ander persoon een aangenaam leven op probeert te bouwen, binnen de mogelijkheden die het leven biedt. En waarmee het, los van haar ziekte, goed of niet goed kan gaan.
Ik voel niet langer pijn als vrienden en vriendinnnen afstuderen en een baan vinden, terwijl ik mijn studie niet af heb kunnen maken.
Ik ben gewoon blij voor ze, omdat ik weet dat ik zelf ook dingen heb om blij mee te zijn. Andere dingen.
Wat wil ik nu zeggen met dit lange verhaal?
Dat het kan helpen om eerst door het dal van rouw en verwerking te gaan.
Zèlfs als je morgen beter zou worden, kan het geen kwaad om de afgelopen jaren vol frustratie en verdriet te verwerken.
En als dat uit jezelf niet lukt, kan een psycholoog misschien helpen.
(En dan bedoel ik niet CGT, maar bijvoorbeeld een psycholoog die mensen begeleidt bij het omgaan met een chronische ziekte of met een verlies.)
Natuurlijk is genezing bij mij nog steeds van harte welkom, en ik sluit ook absoluut niet uit dat er ooit genezing voor mij komt, maar... ik heb nu geleerd om ook zonder genezing gelukkig te zijn.
Ik heb mezelf de gelegenheid gegeven om verdrietig te zijn over mijn ziekte, en nu de ellende van de ziekte een plek heeft gekregen, kan ik verder.
Ik ben niet gestopt met vechten, maar ik vecht nu voor doelen die dichterbij liggen, die makkelijker haalbaar zijn. Zo maakt frustratie plaats voor voldoening, en kan ik om kleine dingen trots zijn op mezelf.
Groetjes,
Jazzie
Als ik je verhalen lees, lijkt je zoon de ziekte te zien als iets wat van voorbijgaande aard is, en niet als deel van hemzelf. Niet als iets wat misschien wel altijd zal blijven.
Het lijkt alsof hij nog niet echt een rouwproces is doorgegaan, maar nog steeds aan het vechten (ontkennen?) is.
Je denkt nu misschien: Is daar iets mis mee dan?
Dat is moeilijk te verwoorden, maar ik zal je mijn verhaal vertellen.
Ik heb de eerste anderhalf jaar van mijn ziekte in een soort ontkenning geleefd.
Ik wilde absoluut geen contact met lotgenoten, want ik voelde het niet alsof ik tot de 'groep mensen met CVS' behoorde.
Die mensen waren zielig, en ik niet.
Nee, bij mij zou het elk moment over gaan.
En daarom was ik alleen maar aan het zoeken naar beterschap. Anders kon ik immers niet verder leven?
(En iedereen vond dat ik zo goed met mijn ziekte omging, en dat ik het zo goed kon verwoorden, en dat ik het zo goed accepteerde, en noem maar op, maar in werkelijkheid stond ik nog in de kinderschoenen.)
Beetje bij beetje ben ik echter door een proces gegaan.
Ik zag dat de CVS-patiënten in mijn omgeving ook in geen jaren beter werden.
Ik las wat een klein percentage van mensen met CVS daadwerkelijk verbeteren, volgens wetenschappelijk onderzoek.
Ik begon dagboeken te lezen van mensen met CVS (Dorrestein, Gyselinck, Van Reeuwijk).
Ik begon internet-forums voor mensen met CVS te bezoeken waar ik hun verhalen en zorgen las.
Langzaam besefte ik, dat ik niet anders was dan de andere CVS-patiënten.
Hun verhalen bleken zo herkenbaar.
Hun verhalen maakten me aan het huilen, maar huilen was goed.
Want nu kon ik eindelijk rouwen om het leven dat ik kwijt was geraakt.
Het leven dat misschien nooit meer terug zou komen.
Ik kon mijn huidige situatie gaan verwerken, i.p.v. mijn ellende te ontkennen en alleen maar gefocust te zijn op een toekomst waarin ik gezond zou zijn.
Toen ik min of meer klaar was met rouwen (en die rouw was een diep dal), zag ik in, dat ik mijn leven moest gaan invullen naar de nieuwe situatie. Naar het hier en nu.
Want als je voortdurend bezig bent met een toekomst, die misschien helemaal niet reëel is, en waar je door je beperkingen nog niet goed aan kan werken, dan raak je keer op keer gefrustreerd. En ben je feitelijk alleen maar aan het 'wachten' tot die rooskleurige toekomst eindelijk aanbreekt.
Ik ben me toen op enkele kleine dingen gaan toeleggen, waar ik in het hier en nu plezier aan beleef of voldoening uit haal, en die binnen mijn mogelijkheden lagen.
Niet met het oog op de toekomst dus, want die is onzeker.
Ik leef van dag tot dag, en ben inmiddels blij met wat ik allemaal nog wèl kan en heb.
Ik ben blij dat mijn lichamelijke toestand niet verslechterd is, maar gelijk gebleven.
Ik ben blij dat ik geen dodelijke ziekte heb, ik ben blij dat ik een fijn huis heb, en noem maar op.
Ik ben mijn ziekte gaan zien als een constante factor in mijn leven.
Zoals een been dat geamputeerd is.
Maar naast die constante factor, ben ik nog wel gewoon de oude Jazzie, die plezier kan hebben in kleine dingen, die gelukkig kan zijn.
Tot die tijd, als mensen mij vroegen: "Hoe gaat het?" Dan antwoordde ik vaak iets van: "Nou, ik ben nog steeds ziek". En dan had het gesprek direct een treurige toon, alsof Jazzie niets anders was dan ziek.
Maar vanaf een bepaalde dag heb ik besloten om voortaan anders antwoord te geven.
Als mensen nu vragen: "Hoe gaat het?" Dan antwoord ik bijvoorbeeld: "Goed hoor, ik heb sinds kort een snorscooter, dus nu ben ik een stuk mobieler."
Of: "Ja goed, ik ben sinds kort met klarinet-les begonnen en dat vind ik heel leuk."
In het begin reageerden mensen verbaasd: "Je zegt dat het goed gaat, betekent dat, dat je ziekte verminderd is?" Maar dan zei ik: "Nee, die ziekte is hetzelfde. Maar afgezien daarvan, kan het goed of slecht met me gaan. En momenteel gaat het goed."
Inmiddels weten de mensen om mij heen dus, dat de ziekte gewoon een constante factor is, waar ze eigenlijk niet meer steeds expliciet naar hoeven te vragen.
Aan iemand met een geamputeerd been vraag je immers ook niet elke keer: En, hoe gaat het nou met je been? Nog steeds hetzelfde?"
Voortaan gaat het weer gewoon om Jazzie als persoon, die net als ieder ander persoon een aangenaam leven op probeert te bouwen, binnen de mogelijkheden die het leven biedt. En waarmee het, los van haar ziekte, goed of niet goed kan gaan.
Ik voel niet langer pijn als vrienden en vriendinnnen afstuderen en een baan vinden, terwijl ik mijn studie niet af heb kunnen maken.
Ik ben gewoon blij voor ze, omdat ik weet dat ik zelf ook dingen heb om blij mee te zijn. Andere dingen.
Wat wil ik nu zeggen met dit lange verhaal?
Dat het kan helpen om eerst door het dal van rouw en verwerking te gaan.
Zèlfs als je morgen beter zou worden, kan het geen kwaad om de afgelopen jaren vol frustratie en verdriet te verwerken.
En als dat uit jezelf niet lukt, kan een psycholoog misschien helpen.
(En dan bedoel ik niet CGT, maar bijvoorbeeld een psycholoog die mensen begeleidt bij het omgaan met een chronische ziekte of met een verlies.)
Natuurlijk is genezing bij mij nog steeds van harte welkom, en ik sluit ook absoluut niet uit dat er ooit genezing voor mij komt, maar... ik heb nu geleerd om ook zonder genezing gelukkig te zijn.
Ik heb mezelf de gelegenheid gegeven om verdrietig te zijn over mijn ziekte, en nu de ellende van de ziekte een plek heeft gekregen, kan ik verder.
Ik ben niet gestopt met vechten, maar ik vecht nu voor doelen die dichterbij liggen, die makkelijker haalbaar zijn. Zo maakt frustratie plaats voor voldoening, en kan ik om kleine dingen trots zijn op mezelf.
Groetjes,
Jazzie
Hartstikke bedankt voor je uitgebreide reactie. En uiteraard: zo'n rouwproces wens ik mijn zoon ook toe, maar hij is daar inderdaad nog niet aan toegekomen en redeneert zich steeds ergens uit. MIJ lukt het in ieder geval niet hem zover te brengen, op geen enkele manier, hoe ik het ook aanpak. Want ik snap precies wat jij en Hennie bedoelen, alleen hij snapt het niet, of wil het (nog) niet snappen.
Daarom hoop ik echt dat er iemand anders is die bij hem door kan breken. Misschien reageert hij net als een coladop: steeds probeert iemand em los te krijgen en uiteindelijk gaat ie los. Ik was in elk geval blij dat hij zelf tot de conclusie kwam, dat hij hij psychische hulp nodig heeft. Als het me lukt, laat ik hem jou stukje ook lezen, maar ik ben bang dat hij er voor wegloopt....Ik wordt daar soms wanhopig van, dat mag je best weten.
Zijn vader is ook zo'n prater als Brugman, maar die is momenteel bezig met Haptonomie en daar helpt praten niet meer, daar redeneer je jezelf niet zomaar uit.......
Ik houd jullie op de hoogte, ook al, om te vertellen hoe het de poli onbegrepen ziekten in oprichting an het UMCG vergaat.
Verder heb ik mijn zoon geadviseerd de stroom in zijn kamer 's nachts uit te schakelen vanege de elektrosmog. Zijn computer doet hij al uit, kan niet tegen het lichte gezoen ervan.
Had zelf niet gedacht dat van de elektrosmog serieus te nemen, maar ik ben er nu info over aan het in winnen. Alle beetjes helpen, denk ik maar zo.
Daarom hoop ik echt dat er iemand anders is die bij hem door kan breken. Misschien reageert hij net als een coladop: steeds probeert iemand em los te krijgen en uiteindelijk gaat ie los. Ik was in elk geval blij dat hij zelf tot de conclusie kwam, dat hij hij psychische hulp nodig heeft. Als het me lukt, laat ik hem jou stukje ook lezen, maar ik ben bang dat hij er voor wegloopt....Ik wordt daar soms wanhopig van, dat mag je best weten.
Zijn vader is ook zo'n prater als Brugman, maar die is momenteel bezig met Haptonomie en daar helpt praten niet meer, daar redeneer je jezelf niet zomaar uit.......
Ik houd jullie op de hoogte, ook al, om te vertellen hoe het de poli onbegrepen ziekten in oprichting an het UMCG vergaat.
Verder heb ik mijn zoon geadviseerd de stroom in zijn kamer 's nachts uit te schakelen vanege de elektrosmog. Zijn computer doet hij al uit, kan niet tegen het lichte gezoen ervan.
Had zelf niet gedacht dat van de elektrosmog serieus te nemen, maar ik ben er nu info over aan het in winnen. Alle beetjes helpen, denk ik maar zo.
Hoi Jazzie, ik wil nog even zeggen dat ik vind dat je het heel mooi hebt verwoord en dat wat je allemaal hebt op geschreven voor mij heel herkenbaar was.
Eerst komt het accepteren dan het rouwen, ik heb het ook heel lang ontkent, jaren, totdat ik eind vorig jaar mijn terugval kreeg mijn genadeklap. Het is een heel heel moeilijk proces dat loslaten en accepteren ik werk er hard aan (en de buitenwereld helpt ook al zo lekker mee- dan bedoel ik de artsen e.d). T laat zich niet dwingen net als de dood van een persoon je moet er aan toe zijn om het uiteindelijk een plaatsje te geven...misschien verschillende keren flink je vingers branden Voor mij voelt tnog steeds als overgeven/ toegeven aan dat ik ziek ben en dat is soms heel erg moeilijk ik hoop dat het lukt om die rare gedachtenkronkel eruit te halen
Ik snap je zoon dan ook zo ontzettend goed Annac, ik denk dat praten met een psycholoog zeker wel kan helpen, ik hoop dat jullie een goede vinden.
groetjes
Eerst komt het accepteren dan het rouwen, ik heb het ook heel lang ontkent, jaren, totdat ik eind vorig jaar mijn terugval kreeg mijn genadeklap. Het is een heel heel moeilijk proces dat loslaten en accepteren ik werk er hard aan (en de buitenwereld helpt ook al zo lekker mee- dan bedoel ik de artsen e.d). T laat zich niet dwingen net als de dood van een persoon je moet er aan toe zijn om het uiteindelijk een plaatsje te geven...misschien verschillende keren flink je vingers branden Voor mij voelt tnog steeds als overgeven/ toegeven aan dat ik ziek ben en dat is soms heel erg moeilijk ik hoop dat het lukt om die rare gedachtenkronkel eruit te halen
Ik snap je zoon dan ook zo ontzettend goed Annac, ik denk dat praten met een psycholoog zeker wel kan helpen, ik hoop dat jullie een goede vinden.
groetjes
Ja.op zich snap ik mijn zoon ook heel goed maar zie tegelijkertijd, dat hij zich zelf nog meer in de weg zit dan dat zijn ziekte dat doet.
't Is inderdaad te hopen dat iemand echt geinteresseerd raakt in hem en zijn nood, want die is erg hoog....
Ik heb em trouwens het stukje van Jazzie gestuurd, maar nog niks op gehoord: is immers Champion League (voetbal) vanavond...:Ajax-Inter-Milaan en Chelsey en nogwat.
't Is inderdaad te hopen dat iemand echt geinteresseerd raakt in hem en zijn nood, want die is erg hoog....
Ik heb em trouwens het stukje van Jazzie gestuurd, maar nog niks op gehoord: is immers Champion League (voetbal) vanavond...:Ajax-Inter-Milaan en Chelsey en nogwat.
-
Gast
annac schreef:Ja, een zekere filosofische houding/zienswijze is mijn zoon sowieso al niet vreemd, maar dan nog vindt hij het moeilijk zijn situatie te accepteren zoals hij is: het duurt gewoon te lang en er dient zich in de verste verte nog geen verbetering aan.
Ik probeerde hem ook steeds te doen inzien dat elk nadeel zijn voordeel heeft, om met Kruyf te spreken (hij is een voetballiefhebber, verslaat amateurwedstrijden voor een bokkenblad), maar het werkt niet meer bij hem! En een andere grammofoonplaat heb ik niet (meer). Het liefst wil hij weer zelf voetballen....
En zijn studie a/d Open Universiteit voelt eenzaam voor hem omdat hij een groepsmens is en dus mist hij de structuur van een werkgroep o.i.d. Maar dat zijn dan ook net weer die situaties, waarbij het gaat om energie, of liever het gebrek daaraan.
Had hij al een beroep, dan kon hij er wellicht iets gemakkelijker mee omgaan.
Zijn gezonde vrienden beginnen nu pas te begrijpen, dat er inderdaad iets goed mis is met hem, maar die zijn ondertussen al wel bijna afgestudeerd en zijn hem voorbij gestreefd, en dat doet hem pijn.
oww zo herkenbaar hoe hij zicht voelt. ik ben 26 en ik heb hetzelfde probleem, al mijn vrienden zijn afgestudeerd, hebben een baan, zoeken een huis, ze werken allemaal aan hun toekomst. Ik kan sinds ik 19 ben nog heel weinig doen (daarvoor ging het nog wel), een studie zit er niet meer in zoals het gaat, ik voel me best vaak rot omdat ik niks kan doen aan de toekomst en er van mijn toekomstverwachtingen niet veel over is.
Ik denk dat je het goed bedoeld hoe je je zoon wilt helpen, maar misschien kun je hem niet echt helpen door hem aan een acceptatieproces te willen laten beginnen. Het is moeilijk uit te leggen, en het voelt een beetje vreemd om als jong meisje proberen advies te geven aan een moeder maar ik herken de reactie van je zoon wel. Ik zal het dus proberen op te schrijven hoe ik me in die situatie voelde maar ik hoop dat het niet te bot overkomt zo is het niet bedoeld. Ik ben gewoon niet zo handig met dit soort gevoelens op te schrijven maar ik herken het heel erg
Ik denk niet dat het een teken van zwakte of ontkenning is van je zoon dat hij soms klaagt dat zegt dat hij wil voetballen, maar gewoon een manier om met de frustratie om te gaan en het te verwerken. Dat hij soms uitspreekt dat hij het erg vind dat hij niet meer kan voetballen is denk ik een deel van het rouwproces om het te verwerken, hij voelt zich op dit moment gewoon nog heel ongelukkig dat zal nog wel even duren. Toen ik me realiseerde dat ik nooit meer normaal kon studeren of dingen doen heeft het een paar jaren geduurd eer ik er een beetje aan gewend was en pas daarna heb ik het ook een beetje geaccepteerd. Het rot voelen en klagen is denk ik gewoon een deel van het rouw en verwerkingssproces, bij mij werd het na verloop vanzelf minder, dat is niet iets waar je als moeder heel veel aan kunt doen. Voel je dus niet schuldig dat het niet helpt om het 'aan te pakken', je zoon kan het gewoon niet zo snel.
In denk dat je zoon net als ik in die situatie nog wat meer tijd nog heeft om te rouwen, voordat hij aan acceptatie kan beginnen dat kan niemand voor je versnellen.
Ik ken jullie situatie natuurlijk niet zo goed en jullie relatie, maar ik denk dat het voor je zoon ook een beetje zo werkt. Het is niet jouw schuld als moeder dat hij door een hele rotte periode moet, en je kunt het niet voor hem versnellen met advies over accepteren hoe graag je het ook wilt. Dat maakt het voor hem alleen maar erger, omdat dat hem het gevoel geeft dat hij niet aan je verwachtingen kan voldoen. Hij wil waarschijnlijk heel graag beter voelen, maar hij is nog niet klaar voor het acceptatie proces als hij nog niet door het rouwproces heen is. Hij kan dat op dit moment nog niet, daar kun je nu niks aan veranderen, alleen hem steunen met de rouwfase.
Als je zegt dat 'dat er aan elk voordeel een nadeel is' voelt dat denk ik voor hem wel heel rot daarom reageert hij zo. Voor mij voelt het heel rot als iemand dat zegt. Het voelt voor je gevoel alsof iemand zegt dat er ook een voordeel is aan ziek zijn, en je je daarom minder rot moet voelen terwijl je je op dat moment heel rot voelt en er niks leuks in ziet. Er is voor je gevoel namelijk geen voordeel aan als je ziek bent, geen baan heb, niet (goed) kan studeren, je hobbies niet meer kan doen en de meeste leuke dingen je leven mist. Je hebt er verder niks aan in je leven en op dat moment ben je gewoon ongelukkig. Als iemand zoiets zegt voel je je best wel onbegrepen, het voelt een beetje alsof iemand het bagateliseert, zo van 'er is een leuke kant aan joh' terwijl je het het super rot is. Ook ga je je onbewust ook schuldig voelen als mensen dat vaak zeggen. Al realiseer je je wel dat mensen het vaak niet zo bedoelen, het voelt niet minder erg daardoor zelfs niet een beetje, en je voelt je nog schuldiger en mislukter omdat jij je heel rot voelt en er zelf niks leuks van kan inzien terwijl mensen dat zeggen. Tuurlijk wil je je graag beter voelen maar je kan het op dat moment gewoon nog niet. Er tegeningaan is een tegenreactie en verdediging, een manier om te zeggen ik ben er nog niet klaar voor om me beter te voelen en ik voel me niet blij het is gewoon te rot om (nog) te accepteren.
Wanneer ik begin te klagen dat ik het mis dat ik niet meer kan tekenen of dansen, is het meestal omdat ik me ongelukkig en eenzaam voel en hulpeloos in de situatie. Ik voel me dan op mijn zwakst en heb het liefst dan een knuffel, en dat iemand alleen zegt 'wat rot voor je' en geen advies juist omdat iemand in woorden dan tegen je zegt dat het ook rot is en ik me mag laten gaan en dat ik me rot mag voelen en mag huilen. Door te zeggen wat rot voor je geef je aan dat hij niet blij hoeft te zijn en zich ook best ongelukkig mag voelen in de situatie en dat dat niet verkeerd is. 'Wat rot voor je' of 'wat vervelend voor je' stimuleert juist dat je het eruitgooid in tegenstelling tot 'je moet het accepteren' of 'aan elk voordeel zit een nadeel' wat hem het gevoel geeft dat hij het niet zo erg mag vinden.
Als iemand zegt 'wat rot voor je' zegt kun je ff uitjanken omdat iemand anders ook vind dat je ook heel even niet sterk hoeft te zijn. Het lucht heel erg op, bij mij heel erg in ieder geval , het is een deel van het rouwproces. Misschien heeft je zoon dat op dat moment ook ff nodig. Verwerken doe je niet alleen door sterk te blijven (ook al ben je een man) maar soms ook gewoon door alles er wat vaker uit te gooien en ik denk ook als ouder aan hem juist door met alleen 'wat rot voor je' en juist geen opbeurend advies te laten voelen dat hij geen mislukkeling is als hij zich even zwak en rot voelt en dat hij zich in deze situatie heel ongelukkig mag voelen en rouwen zonder opgebeurd te worden door advies. Rouwen is de rot-voel periode en die kan vrij lang duren (bij mij duurde het wat langer), de acceptatie periode kan pas komen als het ergste rouwen voorbij is.
Wat je kunt doen is zijn hand vasthouden knuffelen en 'wat vervelend voor je' zeggen omdat hij het van jou het niet meteen hoeft te verwerken of accepteren en je hem de tijd geeft. Bij mij hielp het goed, beter dan advies over hoe ik het zou moeten doen daar reageerde ik net zo op als hij. Ik moest het eerst een tijdlang kwijt tot het allemaal eruit was voor ik aan verwerken of acceptatie kon gaan denken. Acceptatie kun je alleen zelf doen, als het rouwen voorbij is. Dat kost tijd. En je moet eerst rouwen en verwerken om wat je verloren hebt voor je het kan accepteren.
xxx Pascalle
Dank voor je lieve reactie, Pascalle.
Ja, zoals ik het in dat stukje neer heb gezet, komt het over alsof ik zijn "hand niet vast houd en hem knuffel", hij niet mag zijn zoals ie is, etc, maar dat doe ik uitvoerig, hoor! Ik probeer hem alleen SOMS te doen inzien, dat als hij straks misschien ooit eens beter mocht worden hij ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt, waarvan hij nu NOG niet de waarde ervan in ziet. Hij beschouwd zijn ZIJN in de wereld, d.w.z. hoe hij er in staat als een zwakte, een mislukking en ik probeer hem die bescherming te geven die hij nodig heeft in en ondanks die zwakte die hij voelt.
Hoewel hij sinds begin 2005 op zich zelf woont, wil hij, eigenlijk sinds het uit is met zijn vriendin, dat wij aldoor bereikbaar zijn voor hem en dat zijn we ook. We bellen en chatten veel en sinds kort komt hij ook 2 x bij mijn ex en 2 x bij mij eten (i.p.v. 1 x) en/of we brengen hem eten. Ik help hem op gang brengen zijn kamer op te ruimen. En ook sinds kort ziet hij in, dat het misschien wenselijk kan worden dat hij weer bij mij komt wonen, zou dat NU niet meer als een afgang zien.
Ik heb hem nooit proberen aan te pakken of zoiets, maar wellicht kreeg je uit dat stukje van mij die indruk. Ik weet van mezelf dat ik geen bemoeiallerig mens ben en hij waardeert gelukkig heel erg wat ik wel voor hem doe en of laat.
Maar je hebt helemaal gelijk in je redeneringen. Zo walg ook ik van uitspraken en zelfs boeken over de zin van ziek zijn, die ik vroeger wel eens heb gelezen. Zulk soort dingen als "elk voordeel heb zijn nadeel" zeg ik overigens af en toe nooit als ie zich rot voelt, hoor, daar pas ik wel heel goed voor op want dat zou ronduit sadistisch zijn en heeft hij geen reet aan.
We zijn inmiddels, sinds mijn door jou aangehaalde stukje, weer een maand verder en zijn vader heeft nu eindelijk (na 5 1/2 jaar) door wat ie heeft: nu ben ik niet meer de enige die hem ECHT probeert te begrijpen en steunen kan en dat scheelt voor mijn zoon een slok op een borrel. Overigens rijdt zijn vader hem regelmatig zondagen naar de uithoeken van Drenthe om zijn voetbalwedstrijden te verslaan!
Elders, op deze site geloof ik ook, vermeld ik dat we na het UMCG-debacel nu op zoek zijn naar een mede-begeleider buiten onszelf die in samenwerking met hem zijn leven in al zijn ups en downs dragelijker kan maken, cq een rouwproces kan ingaan en doormaken. Verder blijven we zoeken naar "genezings" mogelijkheden. In ieder geval proberen we in samenwerking met hem zij leven dragelijk te houden.
Ondanks zijn anti-depressivum heeft hij de laatste 3 maanden herhaaldelijk de wens om dood te gaan geuit en dat mag hij van ons, ik bedoel, daar over praten en wij reageren daar op met onze gevoelens, niet met verboden ed, maar met empathie. En van mij weet hij ook bv, dat als hij er een eind aan zou maken, ik vermoedelijk ook niet veel zin meer in het leven zou hebben. Ja, zo ver kom je soms, maar hij vroeg er daadwerkelijk naar en ik vond dat hij daar een eerlijk antwoord op moest krijgen, juist of niet. Misschien was het wel fout, ik weet dat niet. Op dat moment wel nl.
Nou, dat was het voorlopig. We spreken elkaar nogwel eens, denk ik. En ik blijf jullie hier op deze site van onze "belevenissen " op de hoogte houden.
Jij veel sterkte ondertussen.
Ja, zoals ik het in dat stukje neer heb gezet, komt het over alsof ik zijn "hand niet vast houd en hem knuffel", hij niet mag zijn zoals ie is, etc, maar dat doe ik uitvoerig, hoor! Ik probeer hem alleen SOMS te doen inzien, dat als hij straks misschien ooit eens beter mocht worden hij ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt, waarvan hij nu NOG niet de waarde ervan in ziet. Hij beschouwd zijn ZIJN in de wereld, d.w.z. hoe hij er in staat als een zwakte, een mislukking en ik probeer hem die bescherming te geven die hij nodig heeft in en ondanks die zwakte die hij voelt.
Hoewel hij sinds begin 2005 op zich zelf woont, wil hij, eigenlijk sinds het uit is met zijn vriendin, dat wij aldoor bereikbaar zijn voor hem en dat zijn we ook. We bellen en chatten veel en sinds kort komt hij ook 2 x bij mijn ex en 2 x bij mij eten (i.p.v. 1 x) en/of we brengen hem eten. Ik help hem op gang brengen zijn kamer op te ruimen. En ook sinds kort ziet hij in, dat het misschien wenselijk kan worden dat hij weer bij mij komt wonen, zou dat NU niet meer als een afgang zien.
Ik heb hem nooit proberen aan te pakken of zoiets, maar wellicht kreeg je uit dat stukje van mij die indruk. Ik weet van mezelf dat ik geen bemoeiallerig mens ben en hij waardeert gelukkig heel erg wat ik wel voor hem doe en of laat.
Maar je hebt helemaal gelijk in je redeneringen. Zo walg ook ik van uitspraken en zelfs boeken over de zin van ziek zijn, die ik vroeger wel eens heb gelezen. Zulk soort dingen als "elk voordeel heb zijn nadeel" zeg ik overigens af en toe nooit als ie zich rot voelt, hoor, daar pas ik wel heel goed voor op want dat zou ronduit sadistisch zijn en heeft hij geen reet aan.
We zijn inmiddels, sinds mijn door jou aangehaalde stukje, weer een maand verder en zijn vader heeft nu eindelijk (na 5 1/2 jaar) door wat ie heeft: nu ben ik niet meer de enige die hem ECHT probeert te begrijpen en steunen kan en dat scheelt voor mijn zoon een slok op een borrel. Overigens rijdt zijn vader hem regelmatig zondagen naar de uithoeken van Drenthe om zijn voetbalwedstrijden te verslaan!
Elders, op deze site geloof ik ook, vermeld ik dat we na het UMCG-debacel nu op zoek zijn naar een mede-begeleider buiten onszelf die in samenwerking met hem zijn leven in al zijn ups en downs dragelijker kan maken, cq een rouwproces kan ingaan en doormaken. Verder blijven we zoeken naar "genezings" mogelijkheden. In ieder geval proberen we in samenwerking met hem zij leven dragelijk te houden.
Ondanks zijn anti-depressivum heeft hij de laatste 3 maanden herhaaldelijk de wens om dood te gaan geuit en dat mag hij van ons, ik bedoel, daar over praten en wij reageren daar op met onze gevoelens, niet met verboden ed, maar met empathie. En van mij weet hij ook bv, dat als hij er een eind aan zou maken, ik vermoedelijk ook niet veel zin meer in het leven zou hebben. Ja, zo ver kom je soms, maar hij vroeg er daadwerkelijk naar en ik vond dat hij daar een eerlijk antwoord op moest krijgen, juist of niet. Misschien was het wel fout, ik weet dat niet. Op dat moment wel nl.
Nou, dat was het voorlopig. We spreken elkaar nogwel eens, denk ik. En ik blijf jullie hier op deze site van onze "belevenissen " op de hoogte houden.
Jij veel sterkte ondertussen.
-
Guido_den_Broeder
- Gevorderd lid
- Berichten: 1203
- Lid geworden op: 16 okt 2005, 16:50
Annac,
Bij diverse anti-depressiva wordt in de VS de waarschuwing gegeven dat deze, met name bij langer gebruik, juist zelfmoordneigingen kunnen opwekken. Die middelen hebben in Nederland een andere naam, zonder die waarschuwing erbij.
Het voorschrijven van anti-depressiva is in ons land nogal in de mode maar het is dus niet zonder risico.
Bij diverse anti-depressiva wordt in de VS de waarschuwing gegeven dat deze, met name bij langer gebruik, juist zelfmoordneigingen kunnen opwekken. Die middelen hebben in Nederland een andere naam, zonder die waarschuwing erbij.
Het voorschrijven van anti-depressiva is in ons land nogal in de mode maar het is dus niet zonder risico.
Annac,
Ook ik schrik er eigenlijk een beetje van dat jouw zoon anti-depressiva slikt.
Want ik vraag me dan af:
Als jouw zoon depressieve gevoelens heeft, enkel vanwege zijn ziek-zijn, hebben anti-depressiva dan wel zin?
Als het bij jouw zoon in feite geen depressie is, maar rouw, dan zijn anti-depressiva niet aan te raden.
Ik moet er niet aan denken dat hij door de antidepressiva nog eens extra moe wordt (dat is een bijwerking van bijna alle antidepressiva) of dat hij er nachtmerries, agressie, verwardheid, vervlakking van gevoelens, suicidale gedachten en noem maar op, van krijgt.
Mag ik vragen welk anti-depressivum hij voorgeschreven heeft gekregen, en door wie?
Ook ik schrik er eigenlijk een beetje van dat jouw zoon anti-depressiva slikt.
Want ik vraag me dan af:
Als jouw zoon depressieve gevoelens heeft, enkel vanwege zijn ziek-zijn, hebben anti-depressiva dan wel zin?
Als het bij jouw zoon in feite geen depressie is, maar rouw, dan zijn anti-depressiva niet aan te raden.
Ik moet er niet aan denken dat hij door de antidepressiva nog eens extra moe wordt (dat is een bijwerking van bijna alle antidepressiva) of dat hij er nachtmerries, agressie, verwardheid, vervlakking van gevoelens, suicidale gedachten en noem maar op, van krijgt.
Mag ik vragen welk anti-depressivum hij voorgeschreven heeft gekregen, en door wie?
en hoeveel mg? Mijn huisarts heeft mij ook al 2 x geadviseerd om antidepressivas te slikken 1x heb ik dit gedaan in 2002/03 toen werd ik een zombie, nu deed hij er weer zo makkelijk over.. zo van; " je kunt het toch weer proberen?
Afgelopen febr heb ik gesprek gehad met een psychiater om officieel vast te laten stellen dat ik niet depressief was; die stelde vast dat ik niet depressief was, medicatie heeft op dit punt dan ook geen zin zo zei hij. Volgens mij heeft hij wel gelijk..Volgens mij moet je echt depressief zijn wil zo'n pilletje helpen...En er zijn ook verschillende soorten he? dus het is ook maar net wat aanslaat... ach ik weet het ook allemaal niet precies hoor.
Liefs,
Afgelopen febr heb ik gesprek gehad met een psychiater om officieel vast te laten stellen dat ik niet depressief was; die stelde vast dat ik niet depressief was, medicatie heeft op dit punt dan ook geen zin zo zei hij. Volgens mij heeft hij wel gelijk..Volgens mij moet je echt depressief zijn wil zo'n pilletje helpen...En er zijn ook verschillende soorten he? dus het is ook maar net wat aanslaat... ach ik weet het ook allemaal niet precies hoor.
Liefs,
Ja, Jessie, Jazzie en Guido,
Ik weet precies wat jullie bedoelen. Daarom baal ik ook zo van de houding van het UMCG. Onze insteek was nl. om evt onder begeleiding van afd. Psychiatrie de Seroxat af te bouwen en/of evt. een ander middel te nemen indien toch iets nodig. In het boek van Alastair Jackson uit Australie werd meen ik bv. Tryptisol gesuggereerd en dan vooral s'avonds in te nemen zodat de slaap ook nog eens positief beinvloed zou kunnen worden. In dit boek wordt tevens gewezen op het feit dat het bijna niet anders kan, dan dat men depressief wordt door CVS, en dat daarom een medicijn ter ondersteuning welkom kan zijn. Bij ons heerst ook de twijfel dat Seroxat (want dat gebruikt hij dus al een jaar of wat, voorgeschreven door een kinderpsychiater wegens een gemaskeerde depressie) ook weer remmend op zijn energie zou kunnen werken. A/d andere kant helpt het mijn zoon wel e.e.a. wat betrekkelijk te beschouwen en dat zijn dan zijn eigen woorden.
Er zijn inderdaad gevallen bekend van zelfmoord waarbij het middel aangeklaagd is, dat weet ik, heb hier over gelezen. Maar zijn doodswensen treden pas de laatste maanden op de voorgrond, vooral na het uitraken van zijn 2 e relatie. Inderdaad na langer gebruik dus....
Maar ik knoop jullie bevindingen in mijn oren en neem ze mee in de komende overlegsituaties. Het heeft dus al langer ook onze aandacht.
Wordt vervolgd...
P.S. Mijn zoon voelt zich geen zombie, maar vergeet wel veel en concentratie vaak slecht, maar dat is ook weer een kenmerk van cvs....
Ik weet precies wat jullie bedoelen. Daarom baal ik ook zo van de houding van het UMCG. Onze insteek was nl. om evt onder begeleiding van afd. Psychiatrie de Seroxat af te bouwen en/of evt. een ander middel te nemen indien toch iets nodig. In het boek van Alastair Jackson uit Australie werd meen ik bv. Tryptisol gesuggereerd en dan vooral s'avonds in te nemen zodat de slaap ook nog eens positief beinvloed zou kunnen worden. In dit boek wordt tevens gewezen op het feit dat het bijna niet anders kan, dan dat men depressief wordt door CVS, en dat daarom een medicijn ter ondersteuning welkom kan zijn. Bij ons heerst ook de twijfel dat Seroxat (want dat gebruikt hij dus al een jaar of wat, voorgeschreven door een kinderpsychiater wegens een gemaskeerde depressie) ook weer remmend op zijn energie zou kunnen werken. A/d andere kant helpt het mijn zoon wel e.e.a. wat betrekkelijk te beschouwen en dat zijn dan zijn eigen woorden.
Er zijn inderdaad gevallen bekend van zelfmoord waarbij het middel aangeklaagd is, dat weet ik, heb hier over gelezen. Maar zijn doodswensen treden pas de laatste maanden op de voorgrond, vooral na het uitraken van zijn 2 e relatie. Inderdaad na langer gebruik dus....
Maar ik knoop jullie bevindingen in mijn oren en neem ze mee in de komende overlegsituaties. Het heeft dus al langer ook onze aandacht.
Wordt vervolgd...
P.S. Mijn zoon voelt zich geen zombie, maar vergeet wel veel en concentratie vaak slecht, maar dat is ook weer een kenmerk van cvs....
-
Guido_den_Broeder
- Gevorderd lid
- Berichten: 1203
- Lid geworden op: 16 okt 2005, 16:50
http://www.guardian.co.uk/uk_news/story ... 75,00.html
Tryptisol kan de hartfunctie verzwakken, met als gevolg een nog lagere zuurstofopname, en die is bij ME/CVS al zo laag ....Seroxat warning over risk to young
Suicidal feelings may be side effect for under-18s
Sarah Boseley, health editor
Tuesday June 10, 2003
The Guardian
An unprecedented high-level warning will go out to doctors and patients today that Seroxat, the most commonly prescribed antidepressant in Britain, could cause young people under 18 to kill or harm themselves.
The warning from the head of the government's drug regulatory agency, is a blow to the pharmaceutical companies that manufacture antidepressants of the Seroxat class, which include Prozac.
An acknowledgement that one of these drugs can cause young people to feel suicidal will undermine the drug companies' repeated assertions that they have no such effect on adults. Last week the West Yorkshire coroner, sitting in Leeds, left open the possibility that Prozac "may or may not" have contributed to the suicide of librarian Wendy Hay.