Er viel mij iets op in het gesprek op Radio Noorderlicht "Maartje Schillings promoveert op de aansturing van de spieren bij CVS-patiënten." Hier kan je het hele vraaggesprek nog eens lezen, maar hieronder zet ik een aantal belangrijke citaten voor het vervolg van mijn verhaal.
Maartje schreef:CVS-patiënten bij de aansturing van hun spieren maar 50 à 60 procent van van hun werkelijke spiercapaciteit benutten; gezonde mensen komen tot 90 procent.
Maartje schreef:ze vermoedt dat er in de terugkoppeling tussen spieren en hersenen iets niet goed verloopt. ...Alsof de spieren aan de hersenen vertellen: "Ik ben heel erg moe. Doe even rustig aan!?", terwijl de spieren in feite nog niet moe zijn. ...
Als ik Maartje goed begrijp, komt het er dus op neer dat er iets verkeerd gebeurt in onze hersenen, die zeggen dat de spieren moeten stoppen terwijl de spieren het in feite nog wel aankunnen. Onze hersenen zeggen alleen "aw mijn spieren kunnen niet meer". OK.
Maar hebben we tot op vandaag al niet altijd moeten horen dat het een kwestie is dat we niet over onze grenzen heen mogen gaan?? Want precies wanneer we over onze grenzen gaan, krijgen we terugvallen. En die grenzen zijn dan ook nog eens heel nauw gesteld in vergelijking met een gezond persoon. Dus in dat verhaal komt dan toch aan de orde dat we net TEVEEL onze spieren of ons lichaam belasten? En nu zegt Maartje dat we eigenlijk NIET DE MOGELIJKE CAPACITEIT van onze spieren gebruiken??
Moet ik dan daaruit begrijpen dat ik gerust nog een beetje verder mag gaan met mijn spieren te belasten dan mijn hersenen wel denken?
Daarbij denk ik nog aan het volgende. Bij CVS-patiënten kunnen ze in het bloed zien dat de spieren meer en langer verzuring vertonen na een gewone inspanning ten opzichte van gezonde mensen. Dan is het toch ook teken dat er iets verkeerd gaat? Ik bedoel maar, het lijkt me dan niet evident om te zeggen dat onze spieren best wel nog meer capaciteit over hebben terwijl ze al na een doodgewone wandeling verzuren??
Volgen jullie mijn redenering of wat denken jullie hierover? Ik hoor het graag van jullie!
Laatst gewijzigd door Zuiderzon op 08 feb 2006, 10:52, 1 keer totaal gewijzigd.
Wel ja ik heb toch ook mijn bedenkingen bij de uitspraken van Maartje.
Het is toch inderdaad zo dat als we teveel over onze grenzen gaan, onze symptomen erger worden, en dat we achteruit gaan!!!
Dus denk ik ook dat met eigenlijk meer dan onze mogelijke spiercapaciteit benutten als we over onze grenzen gaan, volgens mij is dat een beetje zoals bij sporters, die over hun grenzen gaan en spierpijn hebben, alleen hebben wij dat bij gewoon de trap op te lopen al. Begrijp me nu niet verkeerd hoor, we hebben nog veeeel meer klachten dat dat, maar met betrekking tot onze spiercapaciteit zie ik het zo.
Wat gek, ik heb de radio-uitzending heel anders opgevat, dan hoe het in de link beschreven staat.
Doordat er in de link over 'hersenen' wordt gesproken, lijkt het alsof het om een bewust proces gaat.
Maar dat is nu juist niet het geval.
Uit het onderzoek blijkt het volgende:
- ?f ernstig vermoeide mensen zijn minder goed in staat om met hun zenuwen hun spieren tot maximale inspanning aan te zetten.
- ?f de 'kracht' van de zenuwen neemt tijdens inspanning sneller af.
Daar kunnen wij dus niets aan doen. Het komt door de verstoring van ons zenuwstelsel.
Het gaat niet om een bewuste beslissing, zo van: Laat ik die boodschappentas nu maar neer zetten. Of laat ik hem nog maar een paar meter verder tillen.
In het interview werd ju?st duidelijk gemaakt dat onze vermoeidheid niet tussen de oren zit, maar een lichamelijke oorzaak heeft. Namelijk de verstoring van ons zenuwstelsel. Waardoor onze spieren niet goed worden aangestuurd.
En het heeft dus niets te maken met een bewuste beslissing, of met de angst om te veel te doen, of met grenzen stellen, of met aanstellerij.
Onze spieren houden er op een bepaald moment gewoon mee op, omdat ons centrale zenuwstelsel zegt dat het welletjes is.
Het is niet zo, dat wij dan in ons hoofd kunnen beslissen om t?ch door te gaan. En dat was ook absoluut niet de boodschap van Maartje.
En wie zal het zeggen, misschien beschermt ons zenuwstelsel ons juist tegen n?g meer uitputting. Onze spieren willen/kunnen misschien wel meer, maar het zenuwstelsel vindt dat niet verstandig. Omdat wij dan n?g langer moeten herstellen van onze inspanning.
Kortom, ik vind de beschrijving in de link niet goed. Het geeft niet goed de boodschap van het interview weer.
Ik denk dat je inderdaad heel erg uit moet kijken met wat men verstaat onder 'hersenen'.
Ik heb deze radiouitzending niet gehoord, maar naar wat ik gelezen heb wil ik er toch het volgende over zeggen:
In onze hersenen wordt van alles geregeld. Ons denken, ons gevoel, onze zenuwen (dus pijn, beweging enz.).
Het is dus niet meer dan logisch dat de hersenen invloed hebben op de spieren en op wat wij voelen in die spieren.
Misschien denken de zenuwen inderdaad te vroeg dat de spieren hun capaciteit volledig hebben gebruikt, terwijl ze wel verder kunnen. Maar dezelfde hersenen die dit denken, maken ook het melkzuur aan. Dus misschien 'overdrijven' onze zenuwen wel, en sturen ze daardoor de verkeerde informatie naar de hersenen. Zo van: je hebt 1 km gelopen, maar je hersenen krijgen door dat je spieren een kracht voor 2 km gebruikt hebben. Dus denken je hersenen dat er zoveel melkzuur aan gemaakt moet worden.
Daarmee is het ook logisch dat je niet over je grenzen heen moet gaan. Daarmee krijg je teveel melkzuur in je spieren, wat slecht kan zijn. En je zenuwen raken min of meer in 'paniek.' je hele lichaam gaat zich dan gedragen alsof je veeel meer hebt gedaan dan je kan.
Dit is niet een officieel wetenschappelijk verhaaltje ofzo. ik studeer wel biologie, maar weet er (jammer genoeg) niet alles vanaf. maar ik denk dat je het in deze richting moet zoeken dan dat het zeker niets met 'tussen de oren' te maken heeft wat die Maartje probeert duidelijk te maken.
He ik stuur helemaal niet aan op het 'tussen de oren' verhaaltje. Begrijp alleen niet alles in verband met het foutlopend mechanisme van de hersenen. Maar nu met de uitleg van Musicchris begin ik al een beter beeld te krijgen. Dat de hersenen dus mss ook (verkeerdelijk) signalen uitsturen om melkzuur aan te maken en dat op deze manier onze spieren meer verzuurd zijn...
Ja.. zoiets denk ik. Omdat de hersenen ook alleen maar signalen doorgeven doordat ze andere signalen binnenkrijgen. Als ze dus een verkeerd signaal binnenkrijgen, is de kans groot dat ze ook weer een verkeerd signaal wegsturen. Maar ik weet het ook niet precies...
Ja, ik heb ook begrepen dat Maartjes conclusie is, dat er in de communicatie spieren-hersenen iets fout gaat, maar men weet nog niet precies wat.
En of je nu, met de wetenschap dat je spieren best wat meer kunnen presteren dan ze doen, dit inderdaad gaat doen, dan houden die hersenen heus niet op met verkeerde reacties, kortom, wordt het steeds erger en er wordt NIETS doorbroken, wat toch uiteindelijk de bedoeling zou moeten zijn, wil je je conditie opvoeren om van de vermoeidheid af te komen: de fout wordt alleen maar groter zo.
Hoi Even een reactie naar Zuiderzon.
Voor zo ver ik het heb begrepen hebben mensen met ME ook last van een lichte vorm van chronische hyperventilatie. Daardoor ontstaat verzuring in de spieren. Eén van de manieren om de hyperventilatie te verminderen is rustige beweging. Wandelen oid. Bij mij ging op de lopende band van de sportschool bij het langzaam lopen mijn hartslag omlaag. Ik volgde een training voor mensen met fibromyalgie ( Het ME programma was te zwaar voor mij bij het begin.) Doel was drie keer in de week "trainen" gevolgd door ademhalingsoefeningen=> Minder lucht inademen dan ik anders zou doen. Het heel langzaam ophogen van de inspanning. Zonder druk!!!!!!!!! En het vergroten van de glycogeenvoorraad, zodat er een vorm van conditie ontstond. Vooral bij het op de rug liggen ontstaat de neiging dieper in te ademen dan goed voor de spieren is. Heel kort opgeschreven, maar hopelijk wel informatief. Boodschap: een rustige vorm van beweging die je regelmatig doet kan de verzuring verminderen. Ben je bedlegerig dan is dit natuurlijk lastig. Mocht je merken dat je hyperventileert en bedlegerig bent kan ik je Buteyko aanraden om beter te leren ademhalen.
Hartelijke groet Henny van Zanten
Hallo Henny,
Mijn antwoord is heel simpel, als ik loop of teveel wreekt zich dit in verzuurde benen.
En voor deze ziekte periode wist ik als hardloper dat mijn verzuurde benen rust vroegen, zo niet dan werd dit snel een blessure.
Hyperventilatie als karakteristiek van ME is mij niet bekend.
De verzuring in de spieren is niet anders dan bij gezonde mensen. Alleen gebeurt het bij ons eerder, omdat we een lagere energievoorraad hebben. Nogmaals: in dit geval is het signaal dus correct.
hoi Arjen, Dit eerst en laat eventueel de rest maar voor later zitten. Ik wens je sterkte met de diagnose. Laat alles rustig op je in werken. Is diabetes cara zo iets als diabetes in combinatie met cara?
Hum, ik heb net je kennismaking gelezen. Je hebt inderdaad last van cara. Ik adviseer je om zodra je van ales een beetje bent bekomen en er aan toe bent eens naar een Buteyko website te gaan kijken. Buteyko is een manier van ademhalen die bij cara patienten heel goed aanslaat ( meetbaar door o.a. fikse vermindering van luchtwegverwijderaars ) en bij mensen met chronische vermoeidheid meer energie geeft. Het lost lang niet alles op. Maar ondanks dat ik me in allerlei behandelingen verdiep, heb ik nog niets gevonden dat alle ME verschijnselen in éen keer verhelpt. Het gaat vaak bij stukjes en beetjes. Ik weet overigens niet of Buteyko ook invloed heeft op diabetes. Als ik er wat over vind, verander ik dit bericht nog wel een keer.
Laat me heel duidelijk zijn over verzuring: bij mensen met ME verzuren de spieren eerder. Daar zijn we het samen over eens. Ik denk dat het lichaam bij beweging terecht aangeeft dat de energie op is. Soms moet je echter wel eerst bewegen om te kijken of de energie op is of op voelt, was mijn ervaring. Ik heb baat gehad bij de tergend langzame opbouw in mijn bewegingsprogramma. Bij mij sloeg het programma aan en ging mijn ochtendhartslag naar beneden. En de glycogeenvoorraad werd uiterst geleidelijk een beetje groter. Er was een schommelende stijgende lijn, dus regelmatig deed ik ook weer een stap terug.
Hartelijke groet van Henny
