Dat ging bij mij enkel vanaf een onzichtbare grens waarin je met 0,.. procentjes werkt. Als je 100% van de dag ziek hondsbent en extreem uitgeput, dan waren er geen basiszaken meer waar ik geluk in kon vinden. Dat was overleven.Het is moeilijk om dat te bereiken(en om het duidelijk uit te leggen ) maar ik denk dat anderen kunnen beamen dat dit mogelijk is?
Iedereen heeft na een tijdje enige vorm van beterschap nodig om het mentaal vol te houden in die situatie oftewel een overdaad aan liefde vanuit de omgeving.
Zodra de enorme overbelasting van het negeren of niet erkennen, verwerkt is, komt het volgende stadium. Een nieuw evenwicht zoeken. Je kan met wat geluk kiezen tussen activiteit en het gelag betalen of een schaduw worden van jezelf en genoegen nemen met de kruimels.
Die kruimels zijn de essentiële zaken van het leven: liefde, vriendschap, de schoonheid van ..., enz
en geweldige ouders. En ik begrijp ook wat hierboven gezegd wordt over je geluk in kleine dingen zoeken. Maar eerlijk gezegd hangt dat af van hoeveel steun je van je omgeving krijgt en of je een liefdevolle partner (of ouder of kind..) hebt die steeds achter je staat en op wie je elke dag kan rekenen. Als je dat niet hebt, dan kunnen alle positieve gedachten van de wereld je niet redden tegen de ellende van deze ziekte
)
Ik moet eigenlijk al maanden hoogdringend naar de tandarts, verschillende tanden stukgebeten, eigenlijk behoorlijk wat pijn en moeite om te knabbelen. Ik zal bijzonder blij zijn als ik ook kan zeggen dat ik er naar toe ben geweest, of ik dat nu leuk vond of niet! Misschien kan LDN daar voor zorgen 
