Vrijdag: Het was een onrustige droom vannacht. Dat heb je soms met LDN. Het werkt onmiddellijk op je humeur en je immuunsysteem.
Dit middel werkt het meest optimaal 's avonds bij het slapengaan. Mijn ervaring tot hiertoe is dat ik binnen de 15 minuten een rothumeur krijg. Als dat geen bewijs van efficientie is?
Waarom kennen artsen LDN niet? Het kost maar een paar euro per maand. Niet interessant voor de pharmaceutische industrie. Stel je voor, het medicijn dat men aan MS patienten geeft kost gemiddeld 1700 euro per maand. Waar verdienen ze het meest aan denk je?
Nochtans heeft LDN vaak zeer goede resultaten bij MS patienten. Onbekend is onbemind.
Deze voormiddag een skype call met een EFT-coach. Tot mijn eigen verbazing kon ik na enkele klopoefeningen op mijn gezicht en handen dieper ademhalen. Na een uur gepraat en wat 'getap' had ik iets meer energie dan voor het gesprek. Vreemde gewaarwording.
Een skype gesprek met buitenlandse vriendin vrolijkt me helemaal op. De professionele plannen worden weer ietsiepietsie verfijnd. Een buitenstaander ziet de zaken vaak helderder. Juiste termen worden geplakt op inzichten. Nieuwe ideeën borrelen tijdens de brainstorming vanzelf op. Ach, nu nog dat lijf meekrijgen!
21u10, hangerig en zeurend als een vermoeide baby maakt mijn lichaam iedereen duidelijk dat de grens weer overschreden is. De dagen duren veel te kort.
Lektuur:
Het is belangrijk voor mensen om te begrijpen dat angst niet betekent dat alles fout gaat of dat zij een fout hebben gemaakt. Heel vaak, is net tegendeel waar, je bent in nauw, intiem contact gekomen met het Oneindige.
Je bevindt je in de deuropening. Je verwachtte je gewoonweg niet aan terreur. En wanneer er een bereidheid is om door te gaan, dan is dat de doorgang naar je eigen redding.
It’s important for people to understand that fear does not mean that everything is going wrong or that they have made some mistake. Very often, just the opposite is true; you’ve come into close, intimate contact with the Infinite. You are at the doorway. You just didn’t expect it to be terror. And when there’s a willingness to go through it, that’s the doorwayto your own salvation.
http://media.wisdompractices.org/upload ... _l-r-4.pdf
Neuraal therapie
Moderator: Moderators
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Zaterdag: Fase IV van het rampenplan is bijgesteld naar fase III. Mijn reserve-batterijen kunnen me weer enkele uren dragen. Samen met de jongste rij ik naar de naar de opendeurdag van de kunstacademie.
Een hippe zestiger huppelt de trap op de jeugd achterna. Mijn hart bonkt in mijn keel als ik nog niet halverwege ben. Rondom mij frisse gezichten, gezonde haren, dynamiek in die lijven, ... zouden ze het zelf weten?
De opleiding schilderen is me te zwaar, 10 uur per week maar digitale kunst is 3,5 uur. Ik waag het erop. Het zou passen in mijn plaatje van toekomstige projecten.
In een vlaag van impulsiviteit waarin ziekte vergeten wordt, schrijf ik me in. Het is twee straten ver van oma. Na afloop kan ik daar gaan rusten. Ik zal energie moeten opsparen de dagen ervoor, strakker energy management hanteren. So be it. Een duimen dat ik niet ziek word, dan kan ik het vergeten.
Oma geeft me de wekelijkse B12 spuit en grote verrassing, de prik en inspuiting doen veel minder pijn. Ik heb altijd het gevoel dat ik een ijzeren pin in mijn arm heb zitten en de vloeistof blijft vaak pijnlijk, zelfs met de procaine. Vandaag dus niet.
Pas na afloop leg ik het verband met de D-Phenylalaline, het enzym dat ik sinds 2 dagen slik om minder pijn te hebben. Dit zou goed nieuws zijn voor de LDN ...
Het is middag en mijn batterijen zijn inmiddels leeg. Er moeten dringend boodschappen gedaan worden, de katten zijn hongerig, de jongste wil naar het park, hubby is aan het schilderen, ... maar verder dan mijn schoenen geraak ik niet. De zware wasmand heb ik nog tot in de tuin gebracht en opgehangen.
Ik val vervolgens ter plekke in slaap op de zetel. De late namiddagzon laat de bomen in de tuin schitteren. Met de telefoon in aanslag, schiet ik plaatjes als souvenirs.
Hubby heeft de verfkwasten verruild voor boodschappentassen en vervolgens een koksmuts. We wachten op betere tijden.
Zoonlief vraagt zich af waarom mama met al haar kennis en wijsheid ze niet in praktijk omzet. De geest beïnvloedt toch het lichaam?
"Jawel mijn zoon, het lichaam beïnvloedt echter ook de geest. Meer nog, het lichaam communiceert via de geest."
Een hippe zestiger huppelt de trap op de jeugd achterna. Mijn hart bonkt in mijn keel als ik nog niet halverwege ben. Rondom mij frisse gezichten, gezonde haren, dynamiek in die lijven, ... zouden ze het zelf weten?
De opleiding schilderen is me te zwaar, 10 uur per week maar digitale kunst is 3,5 uur. Ik waag het erop. Het zou passen in mijn plaatje van toekomstige projecten.
In een vlaag van impulsiviteit waarin ziekte vergeten wordt, schrijf ik me in. Het is twee straten ver van oma. Na afloop kan ik daar gaan rusten. Ik zal energie moeten opsparen de dagen ervoor, strakker energy management hanteren. So be it. Een duimen dat ik niet ziek word, dan kan ik het vergeten.
Oma geeft me de wekelijkse B12 spuit en grote verrassing, de prik en inspuiting doen veel minder pijn. Ik heb altijd het gevoel dat ik een ijzeren pin in mijn arm heb zitten en de vloeistof blijft vaak pijnlijk, zelfs met de procaine. Vandaag dus niet.
Pas na afloop leg ik het verband met de D-Phenylalaline, het enzym dat ik sinds 2 dagen slik om minder pijn te hebben. Dit zou goed nieuws zijn voor de LDN ...
Het is middag en mijn batterijen zijn inmiddels leeg. Er moeten dringend boodschappen gedaan worden, de katten zijn hongerig, de jongste wil naar het park, hubby is aan het schilderen, ... maar verder dan mijn schoenen geraak ik niet. De zware wasmand heb ik nog tot in de tuin gebracht en opgehangen.
Ik val vervolgens ter plekke in slaap op de zetel. De late namiddagzon laat de bomen in de tuin schitteren. Met de telefoon in aanslag, schiet ik plaatjes als souvenirs.
Hubby heeft de verfkwasten verruild voor boodschappentassen en vervolgens een koksmuts. We wachten op betere tijden.
Zoonlief vraagt zich af waarom mama met al haar kennis en wijsheid ze niet in praktijk omzet. De geest beïnvloedt toch het lichaam?
"Jawel mijn zoon, het lichaam beïnvloedt echter ook de geest. Meer nog, het lichaam communiceert via de geest."
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Zondag: Pyamadag. De mond is wat gevoelloos bij momenten en met regelmaat komt er een grieperig gevoel door maar zolang ik niet meer dan 20 meter stap door het huis, blijf ik overeind.
De jongste gaat zijn zwemtechnieken verbeteren met een vriendin deze middag. "Je ziet er moe uit", hoor ik haar zeggen. Een kamerjas om 14 uur is zelden flatterend voor een vrouw, dat klopt.
Een paar honderd meter verder houden ze een voetbalwedstrijd. Mannelijke stemmen brullen en moedigen de ploegen aan alsof hun leven ervan afhangt. Het oertijdperk lijkt vlakbij. Alle opgekropte emoties galmen door de lucht. Geen kans om er aan te ontsnappen. Ook niet in bed deze middag.
Een penseel en tube verf worden uitgeprobeerd. Het resultaat valt reuze mee. Toch een verborgen talent? De oudste vindt het een "schattig" tafereel, mama met de kwast in de hand.
Familie komt op bezoek net ik onder een deken in de zetel lag. Twee uur later vertrekken ze.
Een discussie rond kanker doet me inzien dat zelfs mensen die deze ziekte hebben doorgemaakt, niet openstaan voor andere meningen of hun levenswijze willen aanpassen.
Een variante van Van Houdenhove. Zo veel zieken gezien en toch zijn mening niet willen herzien.
Hubby besluit last minute weer eens op stap te gaan. De confrontatie met het bruisende buitenleven wordt me teveel.
Daar zit je dan voor de zoveel duizendste keer alleen in de zetel. Een lijf dat niet meewil en dien je als goedkope babysit voor meneer die inmiddels zijn leventje buitenshuis netjes op de rails heeft.
Een woede-uitbarsting gooit de deur met een luide knal dicht. Tientallen redenen om fit en gezond te zijn.
Woman in Chains van Tears for Fears klinkt in de koptelefoon. Ik wil zo graag eens gaan hardlopen onder de regen met dit liedje, zoals vroeger. De scherpe spatten van de regen in mijn gezicht en op mijn handen, de warme damp op je rug, de gloeiende spieren in mijn benen, de druk op mijn longen, ...
De jongste gaat zijn zwemtechnieken verbeteren met een vriendin deze middag. "Je ziet er moe uit", hoor ik haar zeggen. Een kamerjas om 14 uur is zelden flatterend voor een vrouw, dat klopt.
Een paar honderd meter verder houden ze een voetbalwedstrijd. Mannelijke stemmen brullen en moedigen de ploegen aan alsof hun leven ervan afhangt. Het oertijdperk lijkt vlakbij. Alle opgekropte emoties galmen door de lucht. Geen kans om er aan te ontsnappen. Ook niet in bed deze middag.
Een penseel en tube verf worden uitgeprobeerd. Het resultaat valt reuze mee. Toch een verborgen talent? De oudste vindt het een "schattig" tafereel, mama met de kwast in de hand.
Familie komt op bezoek net ik onder een deken in de zetel lag. Twee uur later vertrekken ze.
Een discussie rond kanker doet me inzien dat zelfs mensen die deze ziekte hebben doorgemaakt, niet openstaan voor andere meningen of hun levenswijze willen aanpassen.
Een variante van Van Houdenhove. Zo veel zieken gezien en toch zijn mening niet willen herzien.
Hubby besluit last minute weer eens op stap te gaan. De confrontatie met het bruisende buitenleven wordt me teveel.
Daar zit je dan voor de zoveel duizendste keer alleen in de zetel. Een lijf dat niet meewil en dien je als goedkope babysit voor meneer die inmiddels zijn leventje buitenshuis netjes op de rails heeft.
Een woede-uitbarsting gooit de deur met een luide knal dicht. Tientallen redenen om fit en gezond te zijn.
Woman in Chains van Tears for Fears klinkt in de koptelefoon. Ik wil zo graag eens gaan hardlopen onder de regen met dit liedje, zoals vroeger. De scherpe spatten van de regen in mijn gezicht en op mijn handen, de warme damp op je rug, de gloeiende spieren in mijn benen, de druk op mijn longen, ...
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Ik begrijp je stemming erg goed. Dat heb ik op zulke momenten ook vaak, dat ik er enorm naar verlang om mijn frustratie en verdriet af te reageren door te gaan sporten. Of een paar uur te wandelen in de bergen, met het zweet op je rug, je kop leegmaken, genieten van zon of regen, van de natuur. Maar niet binnen in een stoel of op een bed of zo moeten hangen en geen kant op kunnen.
Soms ga ik ff flink stofzuigen met harde muziek, om me af te reageren (en dan heb ik in 1 klap nog gestofzuigd ook
). Of juist het tegenovergestelde en een meditatieoefening doen om me weer rustig te maken. Met het schilderen kun je ook alle kanten wel op. Juist iets vredigs maken, of juist de agressie verbeelden.
Maar ik vind het allemaal ook megalastig.
Veel sterkte!!
Soms ga ik ff flink stofzuigen met harde muziek, om me af te reageren (en dan heb ik in 1 klap nog gestofzuigd ook
). Of juist het tegenovergestelde en een meditatieoefening doen om me weer rustig te maken. Met het schilderen kun je ook alle kanten wel op. Juist iets vredigs maken, of juist de agressie verbeelden.Maar ik vind het allemaal ook megalastig.
Veel sterkte!!
Maandag: Afgelopen zaterdag was het weer eens kristalhelder. Iedereen liep die trap op zoals het hoorde, met veerkracht en de energie straalde van hun lichamen.
Het leek net alsof ik van dichtbij naar een film keek. De kleur van hun huid, de slag in hun haar, de lengte van hun nagels, de spierspanning, de bewegingen van hun lichaam.
Uit hun mond weerklonken geen doffe klanken, hun ruggegraat kromde niet, hun spieren hingen niet slap rond hun beenderen, hun ogen waren niet vaal en hol, hun longen snakten niet naar lucht, geen kloppende aders in de keel, ... Gezondheid is mooi om naar te kijken, een lust voor het oog.
Mijn lichaam werkt gewoon anders, trager. Ik moet het doen met een fractie van hun tijd, met een fractie van hun kracht, met een fractie van hun mogelijkheden. Mijn hoofd zit vol idealen en dromen zoals de meesten wel zullen hebben. Mensen verwachten ook dat je normaal functioneert en zien niet welke puinhoop er zich thuis of binnen in je afspeelt. Het is ook niet te beschrijven.
Hoe voelt het dan vraagt men mij soms? Op de allerergste momenten alsof je de Mount Everest moet opklimmen zonder zuurstof en beschermende kledij. Puur overleven.
Als het beter gaat, zit je nog steeds op de berg, heb je al een jas aan maar nog geen zuurstof of handschoenen. Elke stap telt en de pijn is gevaarlijk.
Enzovoort.
Het grieperige blijft hangen en de algemene zwakte laat mij het overgrote deel van de dag in bed doorbrengen. Tussendoor schilder ik 2 x dertig minuten aan mijn "kunstwerk". Het zet mijn verstand op nul en tegelijkertijd komen er nieuwe creatieve ideeën naar boven.
Een halfuur blijkt de nieuwe grens te zijn. Gelukkig gaat mijn verstand niet achteruit zoals de andere keren. Zou het ditmaal dan toch lupus zijn?
Om niet te vergeten te eten of vitaminen en enzymen te slikken op bepaalde uren van de dag, schakel ik sinds kort een alarm op de gsm in. Dat ik dat niet eerder heb gedaan!
Het leek net alsof ik van dichtbij naar een film keek. De kleur van hun huid, de slag in hun haar, de lengte van hun nagels, de spierspanning, de bewegingen van hun lichaam.
Uit hun mond weerklonken geen doffe klanken, hun ruggegraat kromde niet, hun spieren hingen niet slap rond hun beenderen, hun ogen waren niet vaal en hol, hun longen snakten niet naar lucht, geen kloppende aders in de keel, ... Gezondheid is mooi om naar te kijken, een lust voor het oog.
Mijn lichaam werkt gewoon anders, trager. Ik moet het doen met een fractie van hun tijd, met een fractie van hun kracht, met een fractie van hun mogelijkheden. Mijn hoofd zit vol idealen en dromen zoals de meesten wel zullen hebben. Mensen verwachten ook dat je normaal functioneert en zien niet welke puinhoop er zich thuis of binnen in je afspeelt. Het is ook niet te beschrijven.
Hoe voelt het dan vraagt men mij soms? Op de allerergste momenten alsof je de Mount Everest moet opklimmen zonder zuurstof en beschermende kledij. Puur overleven.
Als het beter gaat, zit je nog steeds op de berg, heb je al een jas aan maar nog geen zuurstof of handschoenen. Elke stap telt en de pijn is gevaarlijk.
Enzovoort.
Het grieperige blijft hangen en de algemene zwakte laat mij het overgrote deel van de dag in bed doorbrengen. Tussendoor schilder ik 2 x dertig minuten aan mijn "kunstwerk". Het zet mijn verstand op nul en tegelijkertijd komen er nieuwe creatieve ideeën naar boven.
Een halfuur blijkt de nieuwe grens te zijn. Gelukkig gaat mijn verstand niet achteruit zoals de andere keren. Zou het ditmaal dan toch lupus zijn?
Om niet te vergeten te eten of vitaminen en enzymen te slikken op bepaalde uren van de dag, schakel ik sinds kort een alarm op de gsm in. Dat ik dat niet eerder heb gedaan!
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Dinsdag: Ruim twee weken geleden een wifi aangeschaft zodat ik op mijn kamer op de laptop kon. Daar maak ik nu dankbaar gebruik van. Al dagen lig ik continu plat in bed met de laptop op de dekens. De straling van de wifi neem ik er maar even bij. De buurman zou uitkijken voor internet via het stopcontact.
Vandaag zelfs te moe om een halfuur te schilderen. Rechtzitten gaat niet. Het overheersende grieperige is er weer langzaam uit aan het gaan maar het zwaktegevoel blijft.
Mijn ruggegraat gloeit ook weer bij momenten en dat gaat altijd gepaard met zo'n gevoel alsof iemand je keel zachtjes dichtknijpt.
Zodra ik aan mijn keel kom, prikken mijn oksels. Klieren vermoed ik. Stijf en stram kom ik uit bed, het zal wel van een tekort aan beweging zijn dezer dagen. Wat meer stretchen.
Vandaag mijn haar wassen. Het is al 6 dagen geleden. Ze plakken aan mijn hoofd, het is geen zicht en toch blijf ik het telkens uitstellen. Elke keer opnieuw. De helft van mijn dagenergie gaat naar dat was- en droogritueel. Het bad loopt vol en als een weekdier dompel ik me onder in een donkere badkamer. De juiste temperatuur en het water prikt niet als brandnetels.
Halfvijf, de jongste speelt bij een vriendje. Ik kan nog even liggen na het droogritueel tot 18 uur. Een snelle hap om halfacht dan is het weer voorbij. Het bed roept ongenadig. Hubby zorgt voor de jongste ditmaal. Geen verhaaltjes, de jongste komt een kus geven aan mama in bed.
Vanavond verhoog ik de dosis LDN. Ditmaal een halve gram LDN. Nog steeds geen sporen van extra hoofdpijn, ligpijn of spierpijn, so far so good.
Vandaag zelfs te moe om een halfuur te schilderen. Rechtzitten gaat niet. Het overheersende grieperige is er weer langzaam uit aan het gaan maar het zwaktegevoel blijft.
Mijn ruggegraat gloeit ook weer bij momenten en dat gaat altijd gepaard met zo'n gevoel alsof iemand je keel zachtjes dichtknijpt.
Zodra ik aan mijn keel kom, prikken mijn oksels. Klieren vermoed ik. Stijf en stram kom ik uit bed, het zal wel van een tekort aan beweging zijn dezer dagen. Wat meer stretchen.
Vandaag mijn haar wassen. Het is al 6 dagen geleden. Ze plakken aan mijn hoofd, het is geen zicht en toch blijf ik het telkens uitstellen. Elke keer opnieuw. De helft van mijn dagenergie gaat naar dat was- en droogritueel. Het bad loopt vol en als een weekdier dompel ik me onder in een donkere badkamer. De juiste temperatuur en het water prikt niet als brandnetels.
Halfvijf, de jongste speelt bij een vriendje. Ik kan nog even liggen na het droogritueel tot 18 uur. Een snelle hap om halfacht dan is het weer voorbij. Het bed roept ongenadig. Hubby zorgt voor de jongste ditmaal. Geen verhaaltjes, de jongste komt een kus geven aan mama in bed.
Vanavond verhoog ik de dosis LDN. Ditmaal een halve gram LDN. Nog steeds geen sporen van extra hoofdpijn, ligpijn of spierpijn, so far so good.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Oh ik zit nu exact aan een ... halve gram! Heel laag ik weet het maar ik reageer zo sterk op medicatie.
Elk pilletje wordt hier gevierendeeld behalve de pijnstillers. Daar heb ik altijd het strafste spul van nodig. Gek hoe een lijf ineen kan zitten.
Vorige keer had ik ook zo'n geweldige pijn met m.a.a.r. een halve gram dus langzaam opbouwen maar weer.
De klachten kunnen net in het begin erger worden door het verschuiven van de immuunbalans van Th2 naar Th1 of maw van de exorfinen overschot naar de endorfinen tekort. Dat is dus een tijdelijke reactie.
LDN boost de aanmaak van endorfinen die ons immuunsysteem sterk maken.
Als alles goed gaat, verdubbel ik binnen twee weken de dosis naar 1 gram. Ondertussen blijf ik op een nuchtere maag een pil D-phenylalaline nemen en eentje in de namiddag.
Elk pilletje wordt hier gevierendeeld behalve de pijnstillers. Daar heb ik altijd het strafste spul van nodig. Gek hoe een lijf ineen kan zitten.
Vorige keer had ik ook zo'n geweldige pijn met m.a.a.r. een halve gram dus langzaam opbouwen maar weer.
De klachten kunnen net in het begin erger worden door het verschuiven van de immuunbalans van Th2 naar Th1 of maw van de exorfinen overschot naar de endorfinen tekort. Dat is dus een tijdelijke reactie.
LDN boost de aanmaak van endorfinen die ons immuunsysteem sterk maken.
Als alles goed gaat, verdubbel ik binnen twee weken de dosis naar 1 gram. Ondertussen blijf ik op een nuchtere maag een pil D-phenylalaline nemen en eentje in de namiddag.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
josje, ik zal eens een verkenner sturen! dank voor de tip.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Woensdag: Al bij al anderhalf uur op de benen en het feest is voorbij, ik moet weer gaan liggen. Een onverklaarbare drang haalt me neer. Zelfs een stoel kan me niet bekoren. De lokroep van een zachte matras, een pyama, wollen sokken en de flanellen kamerjas werkt hypnotiserend.
Met de laptop op bed vecht ik nog enkele uurtjes tegen de slaap maar tegen de middag ben ik duidelijk weggedommeld. Een telefoontje maakt me wakker. Vervolgens, het is woensdag en zoonlief is zijn sleutel verloren. Een ongeduldige geklop op de voordeur haalt me hardhandig uit mijn slaap.
Regel nummer 1 van het huis is overschreden: mama nooit wakkermaken als ze slaapt. U kent die bordjes wel: "Betreden op eigen risico" met de afbeelding van één of andere vervaarlijk uitziende hond ernaast. Die mogen ze dan aan mijn deur hangen als ik slaap.
Het kwaad is geschied, twee keer wakker en mijn maag knort nu ook duidelijk. Ik leg me nog twee uurtjes neer en dan is het tijd om inkopen te doen. De jongste heeft tevens gaten in zijn schoenen.
Hubby weigert eten te maken vanavond. Puber 1 ligt languit op de zetel, de ander gaat naar de sportclub. Mijn kookpunt is bijna bereikt alleen ontbreekt de energie me daarvoor. Na mijn winkelronde sta ik nog amper op mijn benen maar de jongste moet dringend (warm) eten.
Iedereen denkt dat mama terug de oude is blijkbaar want "ze loopt terug rond".
Als de jongste naar bed moet, is hubby nergens meer te bekennen. Ik laat een bad vollopen en zet me ernaast. Tegen de tijd van het verhaaltje voorlezen, is mijn stem rereduceerd tot een gefluister.
De oudste komt zich verontschuldigen voor zijn grote mond en is nieuwsgierig naar dat nieuwe medicijn LDN. Hij snapt echter niet dat ik me niet kan schikken naar mijn beperkt leven. Hij vindt dat ik het moet aanvaarden.
Dat is voor mij zoveel als opgeven dat er geen oplossing bestaat. Voor alles is er een oplossing.
Ik kan niet aanvaarden om in een lichaam vast te zitten dat vertraagd werkt en ziek wordt van beweging en input. Dat is allergisch zijn aan het leven.
Ik kan aanvaarden dat ik trager moet leven om het leefbaar te houden maar niet voor eeuwig. Welke keuze heb ik trouwens? Aan een 2pk kan je ook geen 360 km per uur opleggen. Dat haalt ie nooit.
Met de laptop op bed vecht ik nog enkele uurtjes tegen de slaap maar tegen de middag ben ik duidelijk weggedommeld. Een telefoontje maakt me wakker. Vervolgens, het is woensdag en zoonlief is zijn sleutel verloren. Een ongeduldige geklop op de voordeur haalt me hardhandig uit mijn slaap.
Regel nummer 1 van het huis is overschreden: mama nooit wakkermaken als ze slaapt. U kent die bordjes wel: "Betreden op eigen risico" met de afbeelding van één of andere vervaarlijk uitziende hond ernaast. Die mogen ze dan aan mijn deur hangen als ik slaap.
Het kwaad is geschied, twee keer wakker en mijn maag knort nu ook duidelijk. Ik leg me nog twee uurtjes neer en dan is het tijd om inkopen te doen. De jongste heeft tevens gaten in zijn schoenen.
Hubby weigert eten te maken vanavond. Puber 1 ligt languit op de zetel, de ander gaat naar de sportclub. Mijn kookpunt is bijna bereikt alleen ontbreekt de energie me daarvoor. Na mijn winkelronde sta ik nog amper op mijn benen maar de jongste moet dringend (warm) eten.
Iedereen denkt dat mama terug de oude is blijkbaar want "ze loopt terug rond".
Als de jongste naar bed moet, is hubby nergens meer te bekennen. Ik laat een bad vollopen en zet me ernaast. Tegen de tijd van het verhaaltje voorlezen, is mijn stem rereduceerd tot een gefluister.
De oudste komt zich verontschuldigen voor zijn grote mond en is nieuwsgierig naar dat nieuwe medicijn LDN. Hij snapt echter niet dat ik me niet kan schikken naar mijn beperkt leven. Hij vindt dat ik het moet aanvaarden.
Dat is voor mij zoveel als opgeven dat er geen oplossing bestaat. Voor alles is er een oplossing.
Ik kan niet aanvaarden om in een lichaam vast te zitten dat vertraagd werkt en ziek wordt van beweging en input. Dat is allergisch zijn aan het leven.
Ik kan aanvaarden dat ik trager moet leven om het leefbaar te houden maar niet voor eeuwig. Welke keuze heb ik trouwens? Aan een 2pk kan je ook geen 360 km per uur opleggen. Dat haalt ie nooit.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Zo pijnlijk herkenbaar Marlene.
Dat is voor mij zoveel als opgeven dat er geen oplossing bestaat. Voor alles is er een oplossing.
Ik kan niet aanvaarden om in een lichaam vast te zitten dat vertraagd werkt en ziek wordt van beweging en input. Dat is allergisch zijn aan het leven.
Ik kan aanvaarden dat ik trager moet leven om het leefbaar te houden maar niet voor eeuwig. Welke keuze heb ik trouwens? Aan een 2pk kan je ook geen 360 km per uur opleggen. Dat haalt ie nooit.
Je zou het wel door het land willen galmen: met niet opgeven is niks mis. Met erbij neerleggen is wel wat mis. Vroeger waren we fit, nu een wrak.. er MOET iets (mis) zijn.
Ik vertik het om de zoektocht op te geven. Vechten. Wat moet je anders?
Niemand die schijnt in te zien dat die vechtlust ook nodig is om de dag door te komen.
Ze zien niet in dat dit juist de goede drive is.
Willen ze dan dat we onze oogjes sluiten, eenzaam erbij neerliggend dat we onze grote dromen niet kunnen achterna gaan? Tuurlijk.. zij met hun mooie banen, geld, sport, sociaal leven, vakanties en andere heugenissen.
Fijn, al jou verhalen. Zo beeldend, het gevoel tijdens het lezen is levensecht, als een deja vu. Tegelijkertijd zou ik je willen knuffelen, wachtend op, vechtend naar, betere tijden, gek he.
Ja, zwijg me van vakanties en heuglijke belevenissen ...
Hubby heeft al aangekondigd dat ie volgend jaar op "ornithologische" vakantie gaat met 1 of 2 vrienden naar de Caraïben.
Ik garandeer jullie, zijn grootste klacht was - toen we er woonden - dat de lokale bevolking alle vliegende wezens hadden opgepeuzeld behalve de kolibri's want daar hing toch geen vlees aan.
Ik denk dat hubby ze ziet vliegen ...
Nog even en ik haal mijn gifpijlen boven.
Hubby heeft al aangekondigd dat ie volgend jaar op "ornithologische" vakantie gaat met 1 of 2 vrienden naar de Caraïben.
Ik garandeer jullie, zijn grootste klacht was - toen we er woonden - dat de lokale bevolking alle vliegende wezens hadden opgepeuzeld behalve de kolibri's want daar hing toch geen vlees aan.
Ik denk dat hubby ze ziet vliegen ...
Nog even en ik haal mijn gifpijlen boven.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.