Voelen jullie je ook vaak schuldig omdat je zo moe bent?

[lieve017]

in het begin voelde ik me wel dagelijks schuldig om het feit dat ik dag dagelijkse dingen moet overlaten aan mijn vriend.
maar omdat hij me zo steunt en helpt voel ik me al minder schuldig.
ik heb ook geleert van voor mezelf op te komen en tijd in mezelf te steken ipv in anderen.
ik heb altijd voor andere mensen klaargestaan en nu dat ik cvs heb zie ik niemand meer, maar als ze problemen hebben komen ze nog wel telkens bij mij terecht.
dus ik heb ondertussen ook leren NEEN zeggen.
ik heb ook naar iedereen die ik ken, familie, vrienden enz een gids voor de niet patiënt gestuurt opdat ze zouden weten wat deze ziekte inhoud.
en hoe beperkt ik wel ben.
of ze er nu mee kunnen leven, is hun zaak.
als ik moe ben leg ik me neer en als het niet gaat om een afspraak na te komen zal ik die ook afzeggen.
ik ga me niet nog meer vermoeien voor anderen, ik probeer nu naar mijn lichaam te luisteren en te rusten wanneer dat nodig is.
of ik cvs aanvaard heb, neen ik denk het nog niet.
ik heb het er nog steeds moeilijk mee.


groetjes lieve

[blackcat]

Hoi Lieve,

Snap precies hoe je je voelt en waar je mee zit!
Het heeft veel tijd nodig om het enidszins te kunnen accepteren
dat je veel dingen niet kan.
Ik ben nu meer dan een jaar thuis en begin het nu pas een beetje
te leren.
Steeds bleef ik mezelf opofferen voor anderen en dacht:o,het kan wel..
Maar wij zitten er daarna mee..

Inmiddels probeer ik toch voor mezelf te kiezen,hoewel het moeilijk
blijft.
Het gaat al wel beter.Wat niet gaat,gaat niet.
Ik heb ook info verstuurd naar vrienden en familie,dit heeft bij sommigen wel geholpen en anderen minder.

Laatst had ik weer een aardige terugval en moest ik nog rustiger aan
doen.Heb toen ook iedereen een mailtje gestuurd over de gang van zaken
en daarin gezegd dat ze me even wat minder zouden zien.
En ik nu ECHT aan mezelf moet denken.
Dit heeft geholpen en mensen laten nu het initiatief meer vanuit mij komen
en zo kan ik zelf aangeven als ik me goed voel voor een bezoekje.
Het voelt fijn om zelf de 'regie' te hebben.

Misschien voor jou ook een idee om zo familie op de hoogte te houden??

Sterkte!
Groetjes

Ps:het schuldgevoel word in de loop van de tijd echt minder!

[Arjen]

Vandaag weer eens actueel "schuld", man verzet bergen in de tuin, verlichting dus graven etc.
Blijft over honden en eten voor mij, juist het weekend vind ik het zo lekker om even niets te moeten. Uit "schuld" of beter zoals Guido zo mooi zegt: een gevoel van tekort schieten, ben ik gaan doen zoals het "hoort". Drie keer de honden, lopend want de scoot mobiel kan niet door de tuin die overhoop ligt, de was, vouwen en hangen en drogen en vouwen. Koken en ruimen en nu totaal loss, een hoofd wat davert, een lijf wat alleen pijn doet.
Is het dit waard? Nee, maar ik weet het in dit soort momenten niet te vermijden, gewoon omdat het leven "door moet gaan"! ?
Arjen

[Musicchris]

Ik heb me ook vaak schuldig gevoeld. Gisteren eigenlijk nog. Ik was met mn vriend bij een vriendin.. en halverwege een spellete monopoly moest ik het echt opgeven omdat ik naar bed wilde... Eerst probeerde ik al een half uur vol te houden, maar ik kon echt niet meer. En hoe lief en begrijpend ze ook reageren... ik vind dat echt heel erg.

Vooral tegenover mijn vriend heb ik dat gevoel regelmatig, hoewel het de laatste tijd wel minder wordt. Hij voelt het tegenwoordig al aankomen, en zegt dan met een heel boos gezicht (nou ja, hij doet een poging tot booskijken): en ga je niet schuldig voelen, dat is nergens voor nodig... en dan vole ik me daar weer schuldig over.

Nou ja... we weten ook allemaal wel adat het niet nodig is.. maar toch he..

[Jacqueline]

Ja, vooral als ik op de bank lig te hangen en mijn vriend moet boodschappen doen/koken/stofzuigen ofzoiets en dat ik dan niet mee kan helpen.

Héél erg herkenbaar! Al voel ik me naar de ene persoon meer schuldig dan naar de andere. M'n vriend, ouders en één vriendin begrijpen het heel goed en vinden het niet zo erg om me hier en daar te helpen. Maar ik vind het wel vervelend hoor, zij maar werken, honden uitlaten, koken etc. En ik schuif aan tafel met m'n slaperige kop en werk m'n eten naar binnen. Maar dat zijn de mensen die ik vaak zie. Tegenover degene die ik minder vaak zie voel ik me eerder schuldig als ik af moet zeggen. Zo zie ik sommige 'vrienden' maanden niet! Door mij.. Al gaat het de afgelopen maanden erg goed! (Proberen nog niet té enthousiast te zijn ). Ik kan veel dingen zelf doen en schuldgevoelens zijn dus al een lange tijd niet opgedoken!

[claudine]

Moeilijk te zeggen, schuldig, tekort schieten ik weet het niet precies.
Ik weet van mezelf best dat ik niet anders kan, maar toch.....ten opzichte van mijn kinderen voel ik me vaak tekortschieten en als mijn man weer stevig in de weer is met dingen die ik vroeger met gemak zelf deed....
Wat me laatst opviel is dat het ervaren van de intensiteit van de dingen die voor je gedaan worden zo uiteen liggen.
Rob ging zitten na het een en ander gedaan te hebben en ik zei "heb je een drukke morgen gehad hé ?"
"Druk ?! maar nee hoor, dat is toch niks, maak jij je maar niet druk voor mij stelt dat niets voor...."
Voor mij betekent een beetje hulp gewoon enorm veel. De verhoudingen liggen anders.
Ik hoef me niet schuldig te voelen, ze doen het graag voor me anders doen ze het niet wordt ook vaak gezegd.
Ik wil hun niet tot 'last 'zijn merk ik, stom hé ?

[Biancavia]

Mijn ouders hebben een ander huis gekocht en afgelopen vrijdag de sleutel gekregen.
Er moet veel aan het huis gebeuren, vloeren eruit, open haard eruit, keuken eruit, behang eraf enzovoorts.
Gelukkig hebben mijn ouders veel hulp van familie en vrienden.

Zaterdag heb ik ongeveer een uurtje geholpen met behang schrappen. Natuurlijk was ik daarna helemaal kapot en totaal uitgeput, maar ik kan het toch niet laten.
Iedereen is daar druk in de weer en ik zit daar in een stoel. Dan ga ik toch weer puin sjouwen of dingen oprapen. Gelukkig is daar dan mijn vriend die zegt 'doe dat nou niet, dat gaat toch helemaal niet, ga nou maar lekker naar huis'.
Ik werd zo met mijn neus op de feiten gedrukt, iedereen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in de weer en ik sta aan de zijlijn te kijken. Ik vind het zo moeilijk!

Nu ga ik gewoon elke dag (behalve vandaag) even kijken hoever ze zijn en dan weer naar huis. Maar wat zou ik graag gewoon mee kunnen helpen!

Misschien is dit niet helemaal het goede topic, omdat ik me er niet echt heel erg schuldig over voel. Alleen wel tegenover mezelf. Dat ik het niet kan accepteren ofzo.

[Roodbaard]

ik worstel erg met onbegrip
en zou me bijna schuldig gaan voelen

[Musicchris]

Dit heeft geholpen en mensen laten nu het initiatief meer vanuit mij komen
en zo kan ik zelf aangeven als ik me goed voel voor een bezoekje.
Het voelt fijn om zelf de 'regie' te hebben.

Ik zou juist soms willen dat het initiatief meer van 'vrienden' kwam. Dat ze af en toe bij mij langskomen als ik me nergens laat zien. Dat ze me het gevoel geven me niet te vergeten, ook als ik geen energie heb om leuke dingen te doen... Maar als ik ze niet zelf opbel of langsga zie ik ze eigenlijk nooit...

[Alie]

hallo zoals de meeste van jullie weten heb ik al meer dan 30 jaar m.e en cvs ,toen wisten we niet wat ik had maar ik had wel 3 kleine kinderen en een man met astma, wat hij gelukkig nu kwijt is maar hij werkte van smorgens vroeg tot s,avonds laat en hielp mij waar hij kon, mijn kinderen hebben mij bijna altijd ziek meegemaakt daar voel ik mij nog steeds schuldig om in de loop der jaren heb ik veel meegemaakt, en nu ben ik blij dat ik er nog ben met al mijn beperkingen, mijn kinderen zeggen dat ze een fijne jeugd gehad hebben ondanks dat ik veel in ziekenhuizen lag maar ik was er voor hen en nog steeds , dus voel je niet schuldig een luisterend oor is ook fijn wees jezelf hoe moeilijk dat soms isdat zegt deze ,,wijze,, ahum oude dame gijntje maar zo is mijn ervaring sterkte groetjes van alie

[goa]

nee voel me nooit schuldig,ik heb hier ook niet voor gekozen het is nou eenmaal zo,krijg hier ook nooit verwijten over,soms wel een stomme opmerking van neem maar een paar red bulletjes,kom op nou, die dat zeggen zijn niet wijzer of mankeren zelf niks.vind het wel soms balen als ik weer eens iets af moet zeggen,dit zal iedereen wel hebben.

[Alie]

goed zo van jou dat je je niet schuldig voelt en als andere je iets zeggen neem een red bul dan weten deze mensen niet waar ze het over hebben maar word daar nooit kwaad om ,want begrijp jij iets van deze ziekte , ik niet ,en deze moeheid is verlammender als een gewone moeheid die je hebt na een dag werken, en dan komt die rot pijn en duizeligheid er ook nog bij maar een gezond mens ziet dat niet, en dat kan ik ze niet kwalijk nemen als je dan een opmerking krijgt heb jij ie vermoeid heids ziekte je ziet er zo goed uit ,,maar op slechte dagen dan zie je ze niet, ik had altijd het idee dat ik mij zelf moest verdedigen, maar daar ga zo veel energie in zitten, die hou ik liever voor mijzelf maar dat moet je lere,n ik heb heel veel verdriet gehad dat familie en kennisen bijna niet meer komen maar wel begrip ervoor nu denk kom je niet ook goed, en kom je wel gezellig alie:D

[goa]

had vroeger ook een heel leger aan vrienden en kennissen,als er problemen waren dan kwamen ze als eerste naar mij .moet nu vaak nee verkopen,heb dus geen functie meer voor ze.zie ze daarom ook niet meer,heb ook volgens sommigen mischien te vaak een afspraak afgezegd.ik kan hier echter niet wakker van liggen,dan verdienen ze mijn gezelschap ook niet,het is immers geven en nemen,als ik oude bekenden tegen kom en ze vragen hoe het is dan zeg ik altijd goed,dan ben je er het snelste vanaf,als je verteld hoe het werkelijk is dan vallen ze stil of praten er overheen.de meesten kunnen er niet mee om gaan.de mensen die dicht bij mij staan zien wel hoe het met mij gaat,die hoef ik niks uit te leggen.

[goa]

had vroeger ook een heel leger aan vrienden en kennissen,als er problemen waren dan kwamen ze als eerste naar mij .moet nu vaak nee verkopen,heb dus geen functie meer voor ze.zie ze daarom ook niet meer,heb ook volgens sommigen mischien te vaak een afspraak afgezegd.ik kan hier echter niet wakker van liggen,dan verdienen ze mijn gezelschap ook niet,het is immers geven en nemen,als ik oude bekenden tegen kom en ze vragen hoe het is dan zeg ik altijd goed,dan ben je er het snelste vanaf,als je verteld hoe het werkelijk is dan vallen ze stil of praten er overheen.de meesten kunnen er niet mee om gaan.de mensen die dicht bij mij staan zien wel hoe het met mij gaat,die hoef ik niks uit te leggen.

[Jeroen]

Schuldige voelen? Tja zo nu en dan wel. Als mijn echtgenoot graag ergens naar toe wil of als vrienden bellen om iets te gaan doen, maar ik door al mijn energie heen ben en dat niet meer voor elkaar krijg. Tja dan voel ik mij wel eens schuldig, hoewel ik weet dat dat niet nodig is. Heb nog wel altijd de neiging om uit te gaan leggen waarom het niet lukt ..........