M.E./CVS is een spirituele uitdaging.

[kit]

De term "spiritualiteit" veroorzaakt bij mij een allergische reactie, net als "trendy", "ijssalon" en "te gepasten tijde"

Ik ben zeer ongelovig, dus voor mij is het leven niet spiritueel, en ik hou me ook liefst zo ver mogelijk van spirituele poespas. Bekijk de dingen zeer materieel, down-to-earth, op een eerst-zien-dan-geloven-manier.

Ik hou het erop dat CVS/ME (zoals elke chronische ziekte neem ik aan) voor mij een uitdaging tout court vormt: Zal ik die uitkering krijgen of niet? In welke mate zal ik mijn levenswijze en -visie moeten veranderen? Welke specialist moet ik geloven en welke niet? Welke behandeling moet ik proberen? Zal ik financieel kunnen overleven? Zal ik in godsnaam ooit leren accepteren en doseren?? Hoe raak ik het snelst van die hardnekkige schuldgevoelens af?? Waarom belast de overheid mensen met ernstige problemen op niveau van geheugen, concentratie, energie en redeneervermogen, nog extra met paperassen, regeltjes, onzinnige therapieën, charlatans, kastje-naar-muur-routes, leugenachtige psychiatrische rapporten over zichzelf en regelrechte leugens over de referentiecentra enz. Waarom worden mensen met een chronische en zwaar invaliderende ziekte door hun eigen overheid op een legale wijze nóg zieker en vermoeider gemaakt??? (sorry ik liet me even gaan )

[Vanessa]

Hey Kit,

Ik kan je hier volgen. Ziekte is uiteraard een uitdaging, omdat je op de proef wordt gesteld, omdat je je leven anders moet gaan inrichten...

De struisvogelpolitiek van onze overheid is op zich al een serieuze uitdaging

[verlorengezondheidman]

@Martijn schreef;

Zeg maar de grote waarom vraag, waarom ben ik hier op Aarde, waarom is mijn/het leven zoals het is, en wat zegt dat over wie ik ben, en waar het heengaat.
Door die CVS kun je jezelf waardering niet halen uit de gangbare identiteitsbepalers, in de eerste plaats je bezigheden/werk. Men vraagt doorgaans niet bij kennismaking, Wie ben je? maar "Wat doe je"? Je bent wat je doet, hier. En ik doe/deed niet zoveel, dus wie ben je dan eigenlijk?

Ik snap denk ik wat je bedoelt en bent het met je eens dat ME/CVS een spirituele uitdaging is.

Wat ik me ook weleens afvraag is: Waarom krijg ik ME/CVS na het oplopen van een bepaalde INFECTIE en een ander persoon die dezelfde INFECTIE oploopt krijgt geen ME/CVS??
Waarom ik...????

Mogelijke antwoorden:

1.) Onze lieve Heer komt mij eerder halen omdat hij mij nodig heeft.
2.) Ik heb in het (verre) verleden (onbewust) iets verkeerds gedaan waar ik nu middels ME/CVS gestraft voor word??

Ach, iedere ME/CVS-er zal hier zo wel zijn eigen gedachtes over hebben denk ik

[Gast]

>>Waarom ik...????

Ik denk bad luck...

[pirewiet]

leuk om te volgen en over na te denken
maar ik heb geen antwoord
met mijn 50 jaar levenservaring al veel onverklaarbare zaken meegemaakt
maar het nut van waarom ik zie ik toch niet
groetjes eric

[Lea]

Voor mezelf geloof ik dat we bepaalde ervaringen of lessen moeten leren in dit leven. Zolang die les niet geleerd is, blijft ze onder vele vormen terugkomen. Vanaf er inzicht komt, valt het weg en komt er iets nieuws op de weg.

En zo kunnen we als persoon "groeien" op weg naar ??? einde leven/begin nieuw leven hier op aarde of als geest ergens anders?

Door de verbondenheid die ik blijf voelen met overleden geliefden, wil ik graag geloven dat het niet afgelopen is na dit leven.

Misschien is reïncarnatie niet zo verkeerd : in elk leven krijg je lessen te leren. Je krijgt het soms hard te verduren door ervaringen die in een vorig leven niet zijn afgewerkt.

Vanaf je alle lessen geleerd hebt ga je pas over naar een definitief leven, puur als geest of ziel.

Als ik het zo zie kan ik er het beste mee omgaan. Is het de juiste manier? Wie zal het zeggen. Voor mij helpt het toch...

[Henny]

ME is in mijn ogen een uitdaging op fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel niveau. De percentagres kunnen van persoon tot persoon verschillen.

Een paar vragen die ik tegenkwam:

Fysiek: Hoe krijg ik mijn eten op tafel ondanks de fysieke toestand van nu? Bij welk eten houd ik de meeste energie? Hoe beweeg ik niet te veel en niet te weinig? Wart heeft mijn lijf nodig om op de langere termijn optimaal te funtioneren?

Emotioneel: Hoe ga ik om met mijn emoties op een wijze die noch mij noch mijn omgeving teveel schaadt? Hoe kan ik nog wat vreugde beleven?

Mentaal: Hoe zorg ik dat dat energievretende schuldgevoel zo klein mogelijk wordt.? En hoe zorg ik dat ik meekrijg wat op dat briefje van school staat? Wat is mijn prioriteiten lijst, wordt het een schone was of toch een warme maaltijd?

Spiritueel: Wat heeft mijn leven nu nog voor zin, nu ik zo weinig kan?
Hoe kan ik op een zinvollere wijze tegen ME aankijken?

Warme groet, Henny

[Lea]

Ja Henny, ik sluit me volledig aan bij je standpunt.

Ik heb eigenlijk maar geantwoord op één luik ervan.

Maar de andere zijn natuurlijk evengoed van belang!

Groetjes,

Lea

[verlorengezondheidman]

@iemanddiehetweet; Valt godsdienstig ook onder spiritueel

[Henny]

@ Lea,
Ja, er zijn meerderel luikjes en dit onderwerp nodigt uit om naar eentje te kijken. Ondanks dat kan ik ze niet los van elkaar zien. Een tic van mij misschien.

@ VGM,
Van iemanddiehet zekerniet100%zekerweet:
Meestal wel...

Alhoewel dingen soms behoorlijk verkeerd worden uitgelegd of accenten te zwaar worden gelegd. Maar dan zal hetwel weer voor de betreffende persoon spiritueel vzijn. Ook al hoort het dan niet bij zijn/haar religie.

Vanwaar je vraag?

Hartelijke groet, Henny

[Lea]

@Henny,

Ik heb het niet als verwijt bedoeld hoor. Ik voelde het zelf achteraf ook aan alsok ik nu misschien als een "zweverig" iemand overkom. Terwijl ik zeker realistisch met beide voeten op de grond sta.
Dat komt inderdaad door maar één aspect te behandelen van het geheel.

Het is al een delicate materie en het is niet wit/zwart te omschrijven.
Ook door de jaren heen raken verschillende zaken door elkaar verweven.

Door onze opvoeding, godsdienstonderwijs in scholen, persoonlijke ervaringen en interessante meningen van anderen .

Op de duur maak je er een meer persoonlijke visie van, waar je voor jezelf het beste mee kunt leven, denk ik.

Zo is het bij mij gegaan. Anderen voelen zich dan weer beter bij een strikte beleving van een godsdienst of geloven in niets. Ieder moet dit voor zichzelf uitmaken natuurlijk.

Ik ben wel blij dat je die aanvulling hebt gemaakt.

Ook warme groetjes,

Lea

[verlorengezondheidman]

@Henny;

Vanwaar je vraag?

Antwoord: Aangezien ik R.K. ben opgevoed en zelf geen antwoorden heb over het hoe en waarom betreffende het oplopen van en het omgaan met de "ingebeelde"ziekte ME/CVS, heb ik de vragen weleens voorgelegd aan Onze Lieve Heer, hoewel ik tot op heden geen antwoorden van hem heb gehad, ga ik er vanuit dat allles zo zijn bedoeling heeft in het leven dus dit ook....
Ben al lang blij dat mijn broer en zussen deze vervelende slopende chronische rotziekte niet hebben. Ik ben nu 15 jaar (indirect?!) dodelijk vermoeid en ga er (helaas) vanuit dat ik dit meeneem in mijn grafkist, voor mij is het misschien te laat na al die chronische (candida)infecties en aantasting van vitale organen, voor degene die deze ziekte net hebben of in de toekomst krijgen is er hoop in de zin van het XMRV-onderzoek, laten we daar het allerbeste van hopen

[Henny]

@ Lea,
Ik vond jouw post over lessen heel mooi. Mijn eigen reactie vond ik wat te scherp daarna. Het was meer een verlate reactie nog op de topictitel.
Dank je voor je compliment.

@ VGM,
Helemaal wat te zeggen weet ik niet, eerder nog veel minder dan dat.
Laat de dingen die ik zeg gerust langs je heen gaan als een jammerlijk mislukte goedbedoelde poging.

Alles heeft zijn bedoeling, maar dit (waarom ziek en hoe ermee om te gaan) zie ik niet, lees ik grofweg in uit jouw post.
De spirituele uitdaging lijkt te zwaar voor je. Je wordt er door verpletterd, lijkt het zo.

Zelf ben ik niet RK opgevoed en ik vraag me af of er denkbeelden over ziekte, omgaan met ziekte in het katholicisme zijn, die jou zouden kunnen aanspreken. Zijn er heiligen, ideeën die jou steun kunnen geven?
Op school baden wij altijd voor kracht en Goddelijke bijstand voor de zieken. Ik wens je dat van harte toe.

Veel sterkte en een warme groet, Henny

[camee]

Ik hoop ooit nog mee te maken dat alle puzzelstukjes samenkomen en er vervolgens naar een remedie gezocht kan worden. Tot die tijd is het leven met ME één grote uitdaging. Ik ben het dan ook helemaal eens met Henny in haar post van, 13 december??, wanneer ze de diverse uitdagingsvlakken aangeeft; fysiek, mentaal en spiritueel.

[marlène]

Spiritualiteit is voor mij niet synoniem met godsdienst.

Ik zie het als volgt: ons lichaam bestaat uit 4 delen: spieren - hersenen - een geest en een ziel.

Als gezonde mens stond ik te weinig stil bij wie ik was. Ja vrolijk, optimistisch, dat soort dingen wel.
Maar dan lig je fulltime plat en kan je maandenlang alleen nog naar de wolken kijken zoals iemand hierboven schreef.
"Life is not only about doing, it is also about BEing."Daarom noemen ze ons ook Human Beings en niet Human Doings

Onze hersenen produceren continu gedachten die onze geest vormen met zijn ego en zijn verzuchtingen. Daar loopt het in onze samenleving al sinds we rondlopen "mis". Dat is eigen aan de mens. Ons ego misleidt ons.
De enige plek die we nooit of te nimmer zullen kunnen conditioneren is echter onze ziel. Dat is wie we écht zijn.

Spiritualiteit betekent voor mij dan ook zoveel mogelijk mijn ego te herkennen en te slim af te zijn.

Zaken waaraan ik herken dat mijn ego de overhand neemt:
- als ik vooringenomen ben
- geagiteerd ben
- alleen aan mezelf denk
- verwijten maak
- ...

Ik poog mijn kinderen ook die zaken mee te geven dat ze reeds alles "zijn" en niet alles nodig moeten hebben om gelukkig te zijn.

De kleuterjuf en ik zijn het hierover niet altjd eens; zij vindt bv dat de kindjes hard moeten werken om succes te kunnen voelen. Mijn mening is dat een kind zoveel liefde moet krijgen dat het zichzelf zelfzeker voelt dat het alles aankan en niets te vrezen heeft in het leven.
Dat is voor mij spiritualiteit. Voelen dat je zo perfect bent als elk element van de natuur.

Dat ons lichaam nu niet meer mee wil doen, daar voel ik me helemaal niet schuldig om. Ik heb niets verkeerd gedaan. Dat is gewoon brute pech hebben.

Ik ben wel heel boos en vaak bitter. Als ik heel ziek ben, word ik apatisch en wil ik uitzonderlijk gewoon dood.
Uit ervaring weet ik wel dat het vaak totaal tegenovergestelde emoties die te voorschijn komen in zeer moeilijke omstandigheden (haat/liefde, ....). Dat is dan ook een alarmsignaal voor mezelf.