Depressiviteit en ME

Hier kan je vragen stellen over symptomen en veelvoorkomende kwalen die bij ME voorkomen.

Moderator: Moderators

Gebruikersavatar
marlène
Gevorderd lid
Berichten: 9364
Lid geworden op: 20 nov 2009, 09:34

Bericht door marlène »

Ik wilde altijd zoveel, ben een echte gaan met die banaan type. Mezelf constant afremmen, ik haat het.
Oh lieve hypnosa, wat klinkt je verhaal bekend. Ik stel me ook elke dag de vraag; "Hoe maak ik vandaag mijn dag een beetje zinvol?"

Elke dag probeer ik iets nieuws om het toch een beetje "leuk" te houden.

Schrijven, een hoekje opruimen, groenten kweken, ... Ik hoop dat je de kracht vindt in jezelf om het vol te houden. Het is een lange weg naar beterschap.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com

Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Gebruikersavatar
lulu
Gevorderd lid
Berichten: 3297
Lid geworden op: 04 mar 2012, 23:03

Bericht door lulu »

Ik heb nogal groot wantrouwen gekregen in de Ggz, misschien niet altijd terecht... is met je HA niet extra hulp te bespreken?
Je kunt zeggen dat extra hulp thuis toch minder kost dan een ggz opname. En dan veel plek en ruimte voor jezelf proberen te maken, jezelf wat vrij te maken van verplichtingen om bij te komen. Of een goed woordje met je omgeving wisselen voor extra steun als dat mogelijk is....

Ik word altijd extra depressief als ik onvoldoende rust, of als ik een PEM heb. Dan zink ik diep, denk ik ook verontrustend veel aan de dood. Dan moet ik veel rusten met kleine afleiding, proberen goed te slapen voor zover dat gaat en het over me heen laten komen, wat lang niet altijd lukt. Terwijl vroeger ik juist veel afleiding nodig had bij depressieve gevoelens, en beweging. Nu het tegenovergestelde.
STOP de mishandeling van ME patiënten!
Gebruikersavatar
josje15
Gevorderd lid
Berichten: 2775
Lid geworden op: 06 nov 2012, 14:10

Bericht door josje15 »

een dagopname of een volledige opname is vaak veel te veel als je ME hebt, gewoon kwa programma....
als jet therapie nodig hebt kijk dan es naar 1 keer in de week of 2 keer in de week...
De GGZ is een grillig gebied, vertrouwen zou ik niet, wel kun je er wellicht iets vinden, als je heel goed voor jezelf zorgt...
en toevallig een behandelaar treft waar je een klik mee hebt.....
Denk niet dat zij dit voor je op kunnen lossen, ME hebben en depressief zijn is niet niks....
heb je aan die psychiater gevraagd, waarom ze je wil laten opnemen....want mss knap je wel op van meer hulp thuis en daardoor meer rust en minder stress.
Sterkte meis...ik heb ook depressieve klachten gehad....dus ik weet hoe het is!
'mijn leven neemt haar eigen vlucht'
Gebruikersavatar
petraroos
Donateur
Donateur
Berichten: 5756
Lid geworden op: 31 mei 2009, 10:58
Locatie: Zuid-Holland

Bericht door petraroos »

goeiemorgen.

hoi hypnosa,

ook van mij heel veel sterkte.
ik ben zelf ook een beetje depresief,in de put zeg maar.
kl gevoel hoor.

dikke sterkte knuffel

lieve groetjes
petraroos
''ME telt vele kwalen,
wie wil ,kan ze komen halen.
ik ben ze liever kwijt dan rijk.''
Gebruikersavatar
petraroos
Donateur
Donateur
Berichten: 5756
Lid geworden op: 31 mei 2009, 10:58
Locatie: Zuid-Holland

Bericht door petraroos »

goeiemorgen.

hoi hypnosa,

ook van mij heel veel sterkte.
ik ben zelf ook een beetje depresief,in de put zeg maar.
kl gevoel hoor.

dikke sterkte knuffel

lieve groetjes
petraroos
''ME telt vele kwalen,
wie wil ,kan ze komen halen.
ik ben ze liever kwijt dan rijk.''
Gebruikersavatar
Feniks
Vertaler
Berichten: 676
Lid geworden op: 25 mei 2009, 09:46

Bericht door Feniks »

Ook ik leef met je mee Hypnosa ... met mij gaat het nu iets beter maar ik heb maanden achter de rug dat ik er echt geen zin meer in had.

Dag voor dag, wacht op een volgende dag, niet verder denken dan de volgende dag. Soms is er eentje toch de moeite van dat wachten waard. Iets nieuws in de tuin, spelend kind op straat.

Ik hoop dat er voor jou ook snel een lichtere dag komt. Liefs.
Gebruikersavatar
hypnosa
Beginner
Berichten: 20
Lid geworden op: 04 jul 2007, 11:58
Contacteer:

Bericht door hypnosa »

Bedankt voor jullie lieve reacties!
Het is zo dubbel, uitputting en depressief, afleiding nodig hebben maar het is al snel teveel. Ik vind het zo ingewikkeld, vooral omdat het verloop van de ziekte zo grillig is :( Ook heb ik last van PMDS (zeer ernstige vorm van PMS). Het begint al 2 weken voordat ik mijn menstruatie heb en hoe dichter bij ik kom, hoe heftiger de symptomen. Waaronder ook depressie. Nu 3 dagen menstruatie en ik voel mij een ander persoon. Dit heb ik al heel lang en ik heb echt alles geprobeerd maar niets help ertegen.
Nou ja, straks gesprek met psych over hoe nu verder, de opties bekijken. Ik heb wel besloten niet met het GGZ in zee te gaan. Ik heb er geen vertrouwen in, zeker na mijn laatste ervaring daar niet. En in mijn dossier komt natuurlijk de naam van de psych naar voren en dat vond ik echt een tang van een mens! :evil:

Ik ben al lang over mijn grenzen gegaan. Heeft met onze gezinssituatie te maken en maar geen hulp krijgen. Vandaar ook opname, de gezinssituatie is onrustig. Daarvoor werd Jeugdzorg geopperd maar of wij daar mee in zee willen... . :?
Gezonde mensen hebben vele wensen, zieke mensen hebben er maar 1.
Gebruikersavatar
marlène
Gevorderd lid
Berichten: 9364
Lid geworden op: 20 nov 2009, 09:34

Bericht door marlène »

Heb je al vit B6 geprobeerd? Werkt goed bij mijn zus :)
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com

Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Gebruikersavatar
lulu
Gevorderd lid
Berichten: 3297
Lid geworden op: 04 mar 2012, 23:03

Bericht door lulu »

Ohoh hypnosia heel herkenbaar rammelend gezin & ME... kan je de buurt/moeders van school wat inschakelen om mee te helpen? Blijkbaar ben je ook overbelast, niet goed voor ons humeur. Of met de vuist op tafel voor hulp.
Gelukkig dat je je nu iets beter voelt!
STOP de mishandeling van ME patiënten!
asje
Donateur
Donateur
Berichten: 8649
Lid geworden op: 17 apr 2011, 00:19

Bericht door asje »

Pas op met Jeugdzorg, de organisatie die kinderen met ME uit huis wil plaatsen omdat 'ze niet echt ziek zijn, het komt door die gestoorde moeders'. Ver van blijven zou ik zeggen.

Kun je geen pil/hormoonpil nemen, dat lijkt mij minder kwalijk dan 2 weken pm ziek zijn.
Life smells...
Gast

Bericht door Gast »

na 12 jaar vechten, hard me best doen, en proberen om onder de mensen te zijn. Ben ik weer op hetzelfde punt gekomen. Ik kan mijn leven niet leven zoals ik het wil. Ik kan er niks aan veranderen. Het sociale leven is ver te zoeken en ik voel me erg alleen. Hoe hard ik ook mijn best doet, ik word elke dag weer het mijn neus op de feiten gedrukt, dat ik een ziekte heb. Dat je vriend, familie, kennissen dingen kunnen ondernemen met vrienden, zonder daar veel moeite voor te hoeven doen. En dat ik, hoe hard ik ook mijn best doe, ik steeds buiten de boot val.

Ik kom gewoon niet vooruit, terwijl iedereen om mij heen verder gaat, nieuwe mensen ontmoet, leuke dingen samen doen. Ik blij steken en voel ik mij elk jaar weer meer onzeker.

Ik vind het een vreselijke gedachten dat ik op mijn 26ste al klaar ben, hoe moet ik dan eens goed omschrijven. Het voelt alsof ik nu al leef als iemand van 60-80 jaar. Je komt je bed uit, ruimt wat op, wacht de dag af tot iedereen vrij is van het werk en je gaat weer naar bed. Hoewel ik denk dat de meeste mensen tussen de 60-80 jaar zelfs nog meer ondernemen dan wat ik doe.

Ik heb er ontzettend veel last van, ik kan dit niet nog jaren volhouden. Ik voel me niet alleen eenzaam omdat ik geen vrienden heb, ik voel me ook erg eenzaam omdat de gedachten dat ik niet meer verder wil en kan, ik niet mag uitspreken. Het enige wat ik graag zou willen is ergens bijhoren, het gevoel hebben dat er ook een toekomst is voor mij. Het voelt zo uitzichtloos. Moet ik echt nog jaren door gaan, jaar in jaar uit huilen? Hoe houden jullie het vol? Kun je nu nog als jongvolwassen vrouw met een chronisch ziekte nieuwe vrienden maken?
Gebruikersavatar
peter89
Actief lid
Berichten: 160
Lid geworden op: 30 nov 2014, 19:59

Bericht door peter89 »

Hey multivit,

Wat herkenbaar zeg!
Zelf toevallig ook 26. Kan wel zeggen dat ik de ziekte geaccepteerd heb en dat heb ik in bepaalde mate ook, maar in feite loop ik tegen dezelfde dingen aan.
Ik lees mee voor eventuele tips en mocht je behoefte aan lotgenotencontact hebben dan mag je altijd een PB sturen. Sterkte!
Gebruikersavatar
leena
Actief lid
Berichten: 171
Lid geworden op: 23 jun 2015, 11:43

Bericht door leena »

Hoi multivit,

Hier ook wel wat herkenbaar, ben zelf begin de 30. Vrienden bouwden leven op, jij bouwt zelf het jouwe af.

Maar sedert ik half bedgebonden ben heb ik online heel wat mensen leren kennen. Voor mijn bedgebondenheid kwam ik eigenlijk niet online en was ik ook enkel omringd met gezonde mensen in het echte leven.

Nu online al heel wat nieuwe mensen leren kennen, zowel gezonde als zieke (ME of iets anders) mensen. Maar bovenal boeiende mensen die ik ook zou willen kennen moest ik gezond zijn. Echt al enkele leuke online vriendschappen opgebouwd. En je praat over vanalles, net zoals in het echte leven, want enkel over ziekte praten zou ik niet willen.

Ook al kan je zeer weinig in vergelijking met andere mensen van je leeftijd. Ook al neemt je ziekte het meeste (alles bij sommigen) van je tijd in beslag. Weet dat je zoveel meer bent dan jouw ziekte. Je bent je ziekte niet. Maar goed, door de situatie waar we inzitten is dat allemaal heel moeilijk hé.

Veel liefs en lucht zeker je hart als je dat nodig hebt!
Gebruikersavatar
kiwietje
Beginner
Berichten: 58
Lid geworden op: 03 sep 2012, 16:56

Bericht door kiwietje »

Dit is hier ook heel herkenbaar. Ik ben 22 en al 4 jaar ziek, voornamelijk huisgebonden. Het is zo frustrerend omdat ik zo veel wil doen en echt alles inzet, en er nog niks verbetert. Leeftijdsgenoten zijn bezig met studie en werk en ik kan daar zo jaloers om worden. Ik ben altijd zo'n ambities persoon geweest qua studie, en dat ik dat niet meer kan, en anderen wel, dat steekt enorm. Mijn leven staat stil en dat is volledig buiten mijn macht om. Ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om positief te blijven en van kleine dingen te genieten, omdat de situatie niet verbetert. Ik kan toch niet nog jaren zo doorleven.. Ben het ook gewoon helemaal zat.
Gast

Bericht door Gast »

Kiwietje! Ik begrijp precies wat je bedoeld. Het voelt zo machteloos, je wilt zo ontzettend graag, je wilt net zijn als anderen. Niet alleen staat mijn wereld stil, het voelt ook dat ik er niet meer tussen pas. Ik ben zo onzeker geworden omdat ik veel vrienden ben verloren en omdat ik veel kritiek heb gekregen van artsen en specialisten. Ik hoef niet iemand anders te zijn, mijn wens is om gewoon mezelf te zijn, maar ben bang dat die wens niet meer zou uitkomen.

Ik wou dat ik je kon helpen Kiwietje, want dan had ik dat meteen gedaan.

Liefs en kusje
Plaats reactie