Wat antwoord je op: 'Hoe gaat het?'

[Nickje]

Ik ben zo'n beetje een maand en een week niet naar school geweest en ben nu een soort van terug, ga ongeveer 3 keer in de week halve dagen naar school. Nou is dat voor mij allemaal leuk en aardig, maar mensen op school, behalve mijn close groep vrienden, hebben geen idee wat er aan de hand is.

Meestal als iemand mij een tijdje geleden vroeg waarom ik er zo weinig was dan antwoorde ik dat ik ziek was, wat dus klinkt alsof ik weer beter ben. Ik heb er nooit zin gehad om erop in te gaan en deed er dus makkelijk over, wat het eigenlijk alleen maar meer onduidelijk maakt.

Nu heb ik dat niet zo zeer meer, ik wil best aan mensen duidelijk maken wat er aan de hand is en dat het niet zo super met mij gaat, maar de kans om uitgebreid uit te leggen is er vaak niet..

Dan nu mijn vraag: op het moment dat iemand in het voorbij komen, of op andere momenten dat er weinig tijd is, vraagt waar je bent geweest al die tijd, of hoe het gaat, wat antwoord je dan?!

[b0lino]

Tja da's een lastige. Ik geef dan meestal mijn website door. Maarja dan moet je wel een website hebben Eerlijk gezegt weet ik ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Toen ik nog naar school ging en weer eens 'ziek' was geweest zei ik gewoon dat ik ziek was, anderen kregen veel vraagtekens maar ik had geen behoefte om erop in te gaan (toen had ik nog geen site). Tja en nu ga ik gewoon niet naar school, lekker simpel :p Bovendien zien ze dan me rolstoel dus dan snappen ze het vast wel. Denk niet dat ik je verder kan helpen... Of gewoon zeggen. Ik heb ME/CVS met googlen kom je een heel eind. Maar of dat werkt???

[Marjolijn]

Beste Nickje,
ik had een uitgebreide reactie getypt maar die was ineens verdwenen, grrrr....
Ik zal in het kort toch nog eens proberen samen te vatten wat ik daarin had gezet.

Ik ken het probleem vooral van vroeger op de middelbare school maar ook nog daarna tijdens mijn opleidingen.
Mijn advies is om echt open kaart te spelen. Vooral bij een ziekte waar nogal wat onduidelijheden en twijfels over zijn is het denk ik extra belangrijk om je te vertellen wat de ziekte precies inhoudt en wat het bij jou allemaal veroorzaakt en wat voor consequenties het heeft.
Pak een moment in de klas waarin je je enorm bloot geeft en waarin je ruimte geeft voor vragen.
Ik heb het zelf meegemaakt, ik was vaak afwezig en mijn leerkracht bood me zelf de mogelijkheid om voor de klas te gaan staan en mijn verhaal te doen. Ook om mijn mede-leerlingen mij vragen te laten stellen en er zo goed mogelijk antwoord op te geven.
Dit had ik nog niet eerder meegemaakt en hoe eng en spannend ik het ook vond het heeft echt enorme opluchting gegeven en het viel eigenlijk ook erg mee uiteindelijk.
Mensen waarderen het enorm als je je zo openstelt, en ook zorgt het voor veel meer behrip en minder speculatie.
Als je amper wat verteld over je ziekte en omstandigheden dan gaan mensen sneller speculeren of interpreteren op een foute manier.
Daarom is het echt het beste als je die speculaties voorkomt door gewoon precies te vertellen hoe het zit en ook te zeggen dat ze je alles kunnen vragen en ook kritische vragen mogen stellen. Als ze het maar aan jou vragen en er niet over gaan roddelen.

Ik wens je veel succes. Ik ken de situatie en makkelijk is het niet maar kom voor jezelf op.

Groetjes,
Marjolijn

[Henny]

Mooi antwoord, Marjolijn.

[superwoman]

idd Marjolijn , ik denk ook dat je het beste gelijk alle speculaties uit de weg moet ruimen.
Baarbij is 1 x vertelen wel het beste en het makkelijkst

[superwoman]

Misschien kun je er nog een cijfer voor krijgen? voor je spreekbeurt!

[Jazzie]

Op het moment dat iemand in het voorbij komen, of op andere momenten dat er weinig tijd is, vraagt waar je bent geweest al die tijd, of hoe het gaat, wat antwoord je dan?!

Zo vluchtig in de wandelgangen zie ik het als volgt voor me:

Ander: "Hey, hoe gaat het?"
Jij: "Tja, ik ben chronisch ziek maar ik leer er gaandeweg mee leven."

(Maar dan natuurlijk in woorden die bij jou passen.)
Op deze manier doe je niets af aan je ziekzijn, maar geef je er wel enigszins een positieve draai aan.
Het vluchtige gesprekje kan dan als volgt verder gaan:

Ander: "Oh, wat balen dat het chronisch is. Veel sterkte dan maar!"
Jij: "Ja dank je!"
Allebei: "Tot later!"

[Nickje]

Bedankt voor alle reacties

Ik heb ook nagedacht om een presentatie te houden over mijn ziekte, het enige probleem is dat het nu weinig zin meer heeft omdat de school in een maandje klaar is... normaal gesproken op nederlandse scholen maakt dat misschien niet zoveel uit, maar op internationale scholen, gaat de helft weg en komt er het nieuwe jaar een grote groep nieuwe mensen bij. daarom ben ik ook zeker dat ik volgend jaar wel een presentatie zal geven, meteen aan het begin odat mensen weten waar ze aan toe zijn.

[superwoman]

Zaols Jazzie, doe ik het ook altijd.
Geen zin om alles uit te leggen en ook dat sommige hoeven het niet te weten

[Marloes]

Ik heb op school een brief gestuurd naar mijn directe klasgenoten (wat er niet zoveel waren, weet niet of je het nederlandse systeem kent, maar je kunt kiezen uit vier profielen met vakken, en mijn profiel waren maar 8 mensen). Anderen hoorden wel wat van hen, en als ze het aan mij vroegen dan deed ik ongeveer wat Jazzie ook al zei.

[Iris]

Hoi Nickje,
Het is idd altijd erg lastig zo'n vraag, dat heb ik op de middelbare school ook veel te horen gekregen. Ik kon toen ook een paar jaar 2 uurtjes per dag en dan nog om de dag naar school, wat op onbegrip stuitte bij mijn klasgenoten...ik heb er in een les een keer iets over moeten vertellen, toen is het wel wat beter gegaan. Ik heb toen verteld, hoe mijn dagen eruit zagen en dat ik naast school weinig dingen kon doen en welke klachten ik nog meer had behalve moe zijn. Toen merkte ik, dat veel mensen er bijna niks vanaf wisten...een paar dagen later kwamen twee meiden met een cadeautje voor me aanzetten, een steentje voor energie, heel schattig. Het begrip heeft een tijdje stand gehouden, maar is in de loop der jaren toch weer iets verslapt...maar goed, ze wisten er in ieder geval iets meer vanaf en hun "andere leventje" ging natuurlijk gewoon door.
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
Groetjes Iris

[anika]

Ik ben hierdoor vele vrienden verloren..

Gelukkig heeft mijn mentor vorig jaar (havo4) alles uitgebreid aan mijn klasgenoten verteld. Ik heb daarna ook een beterschapskaart gehad van allemaal.
Als ze vragen hadden wisten ze dat ze het gewoon bij mij kwijt konden.

Hierdoor kreeg ik veel meer begrip en was het normaal dat ik er de ene keer wel en de andere keer niet was.

[Peet]

Dat ligt er helemaal aan wie het vraagt...
Tegen kennissen zeg ik meestal "Ach, kan altijd beter he?"
Tegen vrienden durf ik wel eerlijk te zijn en naaste familie vraagt niet hoe het met me gaat: die kennen me goed genoeg en kunnen aan me zien hoe het met me gaat!!!
Mijn hubbie kijkt me aan en omhelst me, terwijl mijn moeder vaak vraagt: "Effe spuien???"

Ik heb ook niet altijd zin en puf om uit te leggen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel...

[truus73]

Het ligt er idd aan wie het vraagt.
Maar meestal zeg ik: "Ik mag niet mopperen. En dat doe ik dan ook niet".
Daar laat ik het dan maar bij.
Heb geen zin om er teveel op in te gaan. Kost weer energie.
Bovendien is het meestal een beleefdheids vraag.

[Alie]

ik zeg meestal het gaat wel
inderdaad het ligt eraan wie het vraag
en wat truus zegt het is meestal een beleefdheids vraag
of ze komen met al hun klachten
en dan luisteren ze niet ik heb ook geen zin om mijn energie hier in te stoppen