Dit is een ouwe topic die ik oprakel, maar ik heb vandaag toch besloten me eens aan te melden en blijkt dus dat ik mss de enige studerende man hier ben
(okee nu zie ik net dat juul me voor is)
(ik zit al op een ander ME-forum en vond dat op zich genoeg, de hele dag topics lezen is vermoeiend!
)
Ik moet wel even erbij vermelden dat ik ondertussen even niet meer studeer.
Ik ben aan de unif van Amsterdam begonnen in 2005, toen was ik al enkele jaren (relatief licht) ziek, van het type 'chronische vermoeidheid' dus nog geen full-blown ME.
Dus dat ging okee, januari 2009 werd ik relatief plots ook echt bedlegerig en echt mega brainfog (wist helft van de tijd niet meer wie ik was so to speak) maar moest ik echter gaan beginnen afstuderen en aan m'n scriptie beginnen dus dat kwam niet echt uit
Met veel moeite en een beetje vertraging en het opgeven van m'n studentenjob is dat die zomer toch nog gelukt -gelukkig had ik een voor mij vrij gemakkelijk eindwerk, dat eigenlijk té weinig inspanning vereiste
Toen wist ik nog altijd niet wat voor ziekte ik had, werd namelijk door o.a. huisarts al jaren niet serieus genomen, dus kreeg het plan om m'n Master in Noorwegen te gaan doen, om daar gezonder te gaan leven (minder 'geestverruimende verleidingen') en meer sport te gaan doen, in de hoop dat dat m'n probleem zou verhelpen, heel m'n omgeving ging er namelijk vanuit dat ik gewoon meer moest sporten en niet zo lui zijn dus daar ging ik in mee.
Lang verhaal kort: m'n ziekte werd nog erger daar in Noorwegen (door al dat sporten zeker?), maar daardoor kon ik eindelijk m'n familie overtuigen om alle mogelijke tests scans en onderzoeken te laten doen; uiteindelijk heb ik dat jaar (2009-2010) elk semester nog 1 vak gehaald, dus echt proctief was dat niet maar van de unif kreeg ik tenminste begrip en uitstel van vanalles.
Maar zomer 2010 zag m'n vader toevallig op de NL teevee iets ivm xmrv waarin De Meirleir voorkwam, dus aangezien we na al die tests nog geen antwoord hadden meteen beslist daarmee in zee te gaan, ik was zowiezo toch al van plan dat semester tijdelijk m'n studies stop te zetten maar nog 1/3 te werken om iets te doen, maar na overleg overtuigde m'n vader mij dat het toch raadzamer was om alles daar achter te laten en volledig thuis te komen wonen ipv vanuit Noorwegen proberen een KDM-behandeling te volgen.
Een goede keuze uiteindelijk, al betekent het nu wel dat ik niet meer kan studeren tot ik genezen ben, maar ik presteerde toch al jaren onder mijn niveau dus echt veel onthield ik er toch niet van - ook al haalde ik wel altijd de examens die ik deed. Je moet het toch voor méér dan dat diploma doen en ook voor wat je er zelf kunt uithalen, wat op dit moment niet veel was.
Maar nu ik al 10 maanden thuis 'op mijn gat' zit niks te doen, werken noch studeren, begint het toch wel te kriebelen zeker nu de brainfog al weg is.
Ik vraag me echter af of ik na heel deze ervaring, en zoveel jaren stilstand ook op studie-niveau, nog de interesse heb om m'n oude studies op te nemen ipv iets anders te gaan doen, ik ben nu keigeïnteresseerd in de gevolgen van dieet op chronische ziektes, en dat soort dingen, misschien moet ik maar eens een verandering van levensdoel kiezen...
Of mss komen de oude interesses toch weer terug eenmaal ik beter ben, wie weet...
Dit werd wel heel erg een 'levensverhaal' ipv wat ik eerst kort wilde posten ivm studeren. Blegh
Hopelijk heeft toch iemand er iets aan!